Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε

και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη».

Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη.

Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου.

Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό.

Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.

Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ.

Θα νιώθω ότι την έχω χάσει.

Θ' ακούω την απέραντη νύχτα,

την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην.

Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου

όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι.

Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη

εκείνηνε δεν την αγγίζει. . .

Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακριά, άνθρωποι τραγουδάνε.

Μακριά, πέρα.

Πώς να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη χάθηκε. . .

Την αναζητάει η ματιά μου, τη γυρεύει παντού.

Την αναζητάει η καρδιά μου, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Απαράλλαχτη η νύχτα ασημώνει τ' απαράλλαχτα δέντρα.

Μα από τότε όμως εμείς ως τώρα έχουμε αλλάξει.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα. . .

Πόσο όμως, Θε μου, την αγάπαγα τότε.

Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου

που θαν της άγγιζε το αφτί.

Με άλλον. Με κάποιον άλλον θα είναι.

Όπως και πριν τηνε πάρει το φιλί μου.

Η φωνή της, τ' αστραφτερό της σώμα.

Τ' ατέλειωτα μάτια της.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα. . .

Μπορεί όμως και να την αγαπάω.

Βιάζεται ο έρωτας να λείψει κι αργεί να φύγει η λησμονιά.

Χιλιάδες βράδια αφού, όπως και τώρα,

την έσφιγγα στην αγκαλιά μου -

πώς να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη χάθηκε. . .

Μπορεί να 'ναι αυτός ο τελευταίος καημός

που μου ανάβει εκείνη,

κι αυτοί εδώ οι τελευταίοι στίχοι που γράφω για κείνην εγώ.

Pablo Neruda