PABLO NERUDA
Πολὺ μοῦ ἔχουνε κοστίσει τὰ γεράματα,
ἐχάιδεψα τὴν ἄνοιξη
σὰν ἔπιπλο ποὺ μόλις εἶχα ἀγορασμένο
μὲ ξύλο εὐωδιαστὸ καὶ λεῖο,
καὶ στὰ κρυφὰ συρτάρια του
τὸ ἄγριο μέλι σύναζα.
Γι᾽ αὐτὸ ἐχτύπησε ἡ καμπάνα
καὶ πῆγε σὲ ὅλους τοὺς νεκρούς,
χωρὶς νὰ τὴν ἀκούσει ὀ λογισμός μου:
τὸ δέρμα σου, ναί, τὸ συνηθίζεις,
τὴ μύτη σου, τὴν ὀμορφιά σου,
ὥσπου ἔπειτα ἀπ᾽ τὰ τόσα καλοκαίρια
πεθαίνει μέσα στὸ μαγκάλι του ὁ ἥλιος.
Τὰ χαιρετίσματα τῆς θάλασσας κοιτώντας
ἢ τὴν ἀπαντοχή της στὸ μαρτύριο
νὰ πετάω ἔχω ἀπομείνει στὸ γιαλὸ
ἢ νὰ κάθομαι στὰ κύματα ἐπάνω,
καὶ ἀπὸ τὴ μαθητεία μου φυλάω τούτη
πράσινο καὶ πικρὸ ἕνα ἄρωμα
ποὺ τὶς κινήσεις μου ὅλες συντροφεύει.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου