ΣΕΙΣΜΟΣ

 PABLO NERUDA

Ξύπνησα και το χώμα των ονείρων έλειπε κάτω απ’ το κρεβάτι μου.

Μια τυφλή στήλη στάχτης ταλαντευόταν στη μέση της νύχτας,

και σε ρωτάω: πέθανα;

Δώσ’ μου το χέρι σου σε τούτη τη ρωγμή του πλανήτη

καθώς τώρα του μενεξεδένιου ουρανού η ουλή γίνεται άστρο.

Αχ! Θυμάμαι όμως, πού είναι; πού είναι όλοι;

Γιατί βράζει η γη και γεμίζει με θάνατο;

Ω προσωπεία μες στα γκρεμισμένα καταλύματα, χαμόγελα

που δεν πρόλαβαν τη φρίκη, όντα κομματιασμένα

κάτω από τα δοκάρια, σκεπασμένα από τη νύχτα.

Και σήμερα χαράζεις, ω γαλάζια μέρα, και είσαι ντυμένη

για χορό, με τη χρυσή ουρά σου

πάνω από τη σβησμένη θάλασσα των μπάζων, είσαι πύρινη,

και των άταφων νεκρών να βρεις τη χαμένη όψη γυρεύεις.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.