ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ

 MARGARITO CUÉLLAR

Είμαι σκοτεινός σαν την ψυχή αυτού που κυβερνάει –

σκοτεινή η Γη, κάμποσα ποτάμια

και λίμνες λερωμένες από ρίζες αλλόκοτες·

μια μέρα όμως υπήρξα λευκός σαν το βαμβάκι που τό ’χε λούσει το καλοκαίρι.

Μα αν είναι μαύρο το χώμα, γιατί να είναι η καρδιά μου άσπρη;

Ζητούν πάρα πολλά σ’ έναν κόσμο όπου ακόμη και τα γουρούνια ορκίζονται ότι είναι άνθρωποι καλοί.

Έχετε δει πάνθηρα με το χρώμα της μέρας;

Και δεν είναι σκοτεινή η επιφάνεια της θάλασσας όταν χύνεται το πετρέλαιο σαν λουλούδι που έσκασε κι άνοιξε;

Και δεν είναι σκοτεινό το όνειρο που ντύθηκε εφιάλτης;

Ήμουν στον πόλεμο της χώρας μου και όλα μέσα του ήσαν σκοτεινά

και στην κόλαση δεν είδα ούτε μία ψυχή ν’ ακτινοβολεί διαφάνεια.

Αν ο τόνος της χολής είναι μαύρος, αυτός του αίματος δεν χρειάζεται να δώσει άλλη απόχρωση.

Έχω ένα μαύρο άλογο, έναν μαύρο γάτο και ένα σκυλί στο ίδιο χρώμα.

Μαύρα τα μαργαριτάρια μεν, αλλά γι’ αυτό και λάμπουν.

Το κάρβουνο δεν έχει πάντοτε την ίδια απόχρωση.

Και τί γίνεται με τους πνεύμονες, με την ιστορία και τους κακοήθεις όγκους;

Είμαι σκοτεινός γιατί η μέρα δεν με βλέπει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.