ANNE SEXTON

anne sexton


Εκείνη η μέρα

Αυτό είναι το γραφείο όπου κάθομαι
κι αυτό είναι το γραφείο όπου σε αγαπώ υπερβολικά
κι αυτή είναι η γραφομηχανή που κάθεται ενώπιόν μου
όπου χθες μόνο το σώμα σου κάθισε ενώπιόν μου
με τους ώμους του μαζεμένους σαν ελληνική χορωδία,
με τη γλώσσα του σαν βασιλιάς που εφευρίσκει κανόνες στο διάβα του
με τη γλώσσα του αρκετά ανοιχτά σαν γάτα γάλα λάφτοντας
με τη γλώσσα του - κι οι δυο μας περιελισσόμενοι στη γλιστερή ζωή της.
Αυτό ήταν χθες, εκείνη η μέρα.
*
Εκείνη ήταν η μέρα της γλώσσας σου,
η γλώσσα που ξεπετάχτηκε απ’ τα χείλη σου,
δύο ανοιχτήρια, μισά ζώα, μισά πουλιά
γραπωμένα στις πύλες της καρδιάς σου.
Εκείνη η μέρα ήταν που υπάκουσα στους κανόνες του βασιλιά,
περνώντας τις κόκκινες φλέβες σου και τις μπλε φλέβες σου,
τα χέρια μου στη ραχοκοκαλιά κάτω, ταχύβολα κάτω σαν φωτιά σε κοντάρι,
χέρια ανάμεσα σε πόδια όπου επιδεικνύεις την εσώτατή σου γνώση,
όπου ορυχεία διαμαντιού θάβονται και ξεθάβονται για να ξαναθαφτούν,
ξεφυτρώνουν πιο αιφνίδια κι από αναστηλωμένη πόλη.
Ολοκληρώνεται σε δευτερόλεπτα αυτό το μνημείο.
Το αίμα ρέει υπογείως, εγείρει όμως έναν πύργο.
Αξίζει να συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος για ένα τέτοιο οικοδόμημα.
Για ένα θαύμα περιμένει στη σειρά κανείς και πετάει κομφετί.
Σίγουρα ο Τύπος είναι εδώ γυρεύοντας τίτλους ειδήσεων.
Σίγουρα κάποιος πρέπει να κρατάει το πανό στο πεζοδρόμιο.
Όταν χτίζεται μια γέφυρα δεν κόβει μια κορδέλα ο δήμαρχος;
Αν ένα φαινόμενο αποκαλυφθεί δεν θα έπρεπε να ‘ρθουν οι Μάγοι με
τα δώρα τους;
Χθες ήταν η μέρα που έφερα δώρα για το δώρο σου
και ήρθα από την κοιλάδα να σ’ ανταμώσω στο πεζοδρόμιο επάνω.
Αυτό ήταν χθες, εκείνη η μέρα.
*
Εκείνη ήταν η μέρα του προσώπου σου,
Το πρόσωπό σου μετά τον έρωτα, πλάι στο μαξιλάρι, ένα νανούρισμα.
Μισόξυπνος δίπλα μου ν’ αφήνεις την παλιομοδίτικη κουνιστή πολυθρόνα να
ακινητοποιείται,
η ανάσα μας γινόταν ένα, γινόταν παιδική ανάσα ενωμένη,
καθώς τα δάχτυλά μου ζωγράφιζαν μικρά ω στα σφαλιστά σου μάτια,
καθώς τα δάχτυλά μου ζωγράφιζαν μικρά χαμόγελα στο στόμα σου,
καθώς ζωγράφιζα ΣΕ ΑΓΑΠΩ στο στήθος σου και το σφυρί του
και ψιθύρισα «Ξύπνα!» και μουρμούριζες στον ύπνο σου
«Σουτ. Οδηγούμε στο Κέιπ Κοντ. Κατευθυνόμαστε στην Μπουρν-
Γέφυρα. Κάνουμε κύκλους γύρω από τον Κόμβο Μπουρν».
Τότε σε γνώρισα μέσα από το όνειρό σου και προσευχήθηκα για τον καιρό
που θα γινόμουν μια διαπεραστική γραμμή και θα ρίζωνες μέσα μου
και που θα μπορούσα να ανατρέφω τον γεννημένο σου, θα μπορούσα να
ανέχομαι
το εσύ σου ή το φάντασμα του εσύ σου στο μικρό μου σπιτικό.
Χθες δεν ήθελα να γίνω προϊόν δανεισμού
αλλά αυτή είναι η γραφομηχανή που κάθεται ενώπιόν μου
και η αγάπη είναι εκεί που ήταν το χθες.