ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Το νόημα της απλότητας
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε

αν δεν με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,

θ΄ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,

θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι γυαλίζει στην κουζίνα

σα γανωμένο τέντζερι (γι΄ αυτό που σας λέω γίνεται έτσι)

φωτίζει τ΄ άδειο σπίτι και τη γονατισμένη σιωπή του σπιτιού-

πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη

।Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος

για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,

και τότε είναι μια λέξη αληθινή, σαν επιμένει

στη συνάντηση।

Πείνα

Πέρασε η νύχτα μπουκωμένη αμίλητο νερό। Τα χαράματα

έλαμψε ο ήλιος μουσκεμένος στα κουλουριασμένα καραβόσκοινα।

Πρόσωπα-σκιές, κατάρτια-σκιές, ταξίδια-τάδαμε, δεν τάδαμε – δε χόρτασε η πείνα μας

।Κάποιος φώναζε πίσω απ΄ το βουνό κάποιος άλλος

πίσω από τα δέντρα κ΄ ένας άλλος κι άλλος

σ΄ όλο το μήκος του δειλινού –πού να τρέξουμε;

Πού να προφτάσουμε; Μήπως είμαστε εμείς που

φωνάζαμε; Και τα βουνά

γίνονταν πιο μεγάλα και κοφτερά σαν τα δόντια του πεινασμένου।

॥Ένα πρόσωπο

Είναι ένα πρόσωπο φωτεινό, σιωπηλό, καταμόναχο

σαν ολόκληρη μοναξιά, σαν ολόκληρη νίκη

πάνω στη μοναξιά। Αυτό το πρόσωπο

σε κοιτάζει ανάμεσα από δυο στήλες ασάλευτο νερό।

Και δεν γνωρίζεις ποιο απ΄ τα δύο πείθει

Περισσότερο.

Συμπέρασμα

Αυτό το παράθυρο είναι μονάχο

Αυτό το αστέρι είναι μονάχο,

σαν το τσιγάρο ξεχασμένο στο τραπέζι-καπνίζει, καπνίζει στο γαλάζιο, μονάχο

Κ΄ εγώ είμαι μονάχος, είπε

।ανάβω το τσιγάρο μου, καπνίζω

।καπνίζω και σκέφτομαι

। Δεν είμαι μονάχος।

Το ευχαριστώ
। Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ,

όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου

που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου।

Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ

γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω।

Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου।