ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ

ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ

Και να πάρεις θέση στη γη σαν την Κυπριανή στη Σίφνο ή στην
Αμοργό τη Χοζοβιώτισσα δύσκολο πολύ

Θέλει χάδι το χώμα και ψιθύρισμα παρόμοιο με του καβαλάρη στο
αυτί του αλόγου Και το ρήγμα μέσα σου

Να μην έχει κιόλας απ' τις πέτρες γίνει αντιληπτό αλλά να περπατάς
ξυπόλυτος λίγη χαρά να δώσεις της τσουκνίδας και από το
γυμνό κορμί

Των δεκαπέντε χρόνων να γνωρίζεις ποιο το μέρος της αθανασίας
που χάνεται για να το ξαναφέρεις πίσω εάν

Πεις ελληνικά τη λέξη Θεοκτίστη οπόταν και το χέρι σου θ' ακολουθήσει

Κοίτα! Ίδιοι μοιάζουν οι άνεμοι που σκουραίνουν τα βράχια και της
θάλασσας δίνουν όψη προπατορική όμως πιο μοναχική τότε η καρδιά σου

Κάτι άλλο αποζητάει Έσωσε να' ναι από Θεού τα αισθήματα Και ο ήλιος

Σ' ένα του μιας στιγμής σταμάτημα που ο χρόνος ούτε το 'νιωσε
πρόφτασε ιερατική του ασβέστη να προσδώσει αίγλη και ομορφιά

Την των ερωτευμένων που χωρίς να το ξέρουν της θεότητας το
σχήμα έχουνε πάρει Έτσι ένα πρωί

Που δε γύρισε πίσω η αθλιότη από μια σταγόνα καθαρή σώμα λαβαίνουν
και ανεβαίνουν τα στρουθιά τσίου-τσίου τα νερά εναντιωμένα παίζουν
και το σύννεφο έρχεται φορέας ειρήνης

Από μια σ' άλλη ανθρώπου ανάσα με το νου της η βερβένα τρέχει
και το παραπεταμένο απ' όλους μοσχομπίζελο με το θάρρος της
αγνοίας χτυπά που πια χωρίς προσπάθεια πας ελεύθερος και πάνω
από τις Εξουσίες

Τότε ιδρύεται φως Κι ένα χέρι που είναι το δικό σου στο ψημένο
επάνω χώμα και στο γαλάζιο το άγριο να χαράζει αρχίζει σαν ιδεό-
γραμμα τη μικρή δέσποινα Θεοκτίστη

Να τι πρώτο χρειάζεται Μένουν βέβαια πολλά βουνά μεγάλα διαφανή
και αλλά κινούμενα στο αντίθετο του πεπρωμένου ρεύμα που
και μόνον ότι το στοχάστηκες μία κάποια χρυσάχνη στο επάνω
διάζωμα τ' ουρανού διαρκεί

Ώστε λες δίκαιο θα 'χε ο Υπερίων που μιλούσε «γι' άλλες μνήμες
ευγενέστερων καιρών» και προσέθετε «μας υπολείπεται πολλή
και ωραία δουλειά όσο ν' αγρεύσομε το Μεγαλείο».