ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Βράδυ αράχνης τι ωραία μυρίζει γύρω μου η απελπισία
Έχει τη δύναμη σιμά πολύ και αόρατης γαζίας
όπως τότε που βάδιζα μ' ένα κορίτσι
ανύποπτος μες στις περιοχές τις άγνωστες του
Παραδείσου και γεμάτος γαβγίσματα λυπητερά
γύριζε μακριά μου ο κόσμος
Ουριήλ Γαβριήλ και απόψε τι
που ξανάρχομαι και πάω μεταμ-
φιεσμένος σε ευτυχή
να ξεγελάσω το δρόμο της Σελήνης!
Έφυγαν βαυκαλισμένες
όπως βάρκες Ενετών από βιόλα ντ' αμόρε
οι μέρες μου στα ύπτια
φορτωμένες μυτερά καρφιά και άσπρα γα-
ρίφαλα (ω παιδάκια
Με το λίγο σουσάμι ακόμη στο πιγούνι
βαρύ χρόνο σηκώσατε και
αντάμα πήγατε στο φούντο
αλλ' ευγένεια πήρε το χαμόγελό σας
από του πρασίνου τη μεριά
Και από την άλλη πέτρωσε)
ʼθελα έτσι όλα πάνε μες στης Αλησμόνης τα νερά
κλωνάρια γιούσουρι και αργά βατίκια
στο ταλάντεμα τα λιγνοκάλαμα και η
σέπια του βυθού
Σαν να μόνο τα ονειρεύεται η Σελήνη
μα πραγματικά τα βλέπει
εκείνη
Και την ώρα που κλαίμε ή τα μάτια κλείνουμε να φανταστούμε τι
γραμμένο ακόμη απομένει κατακέφαλα μας να βρει αναστεναγμός
ακούγεται άλλος κι από κει που πηγάζουνε οι ροδώνες μια δρο-
σιά μυριστική με συνοδεία κιθάρας χύνεται
Ποταμός του Αυγούστου μες στις πεδιάδες
Που και που επιπλέουν
σπίτια και συστάδες ανθρώπων που
μισούνται κι ερωτεύονται κάτω
απ' τις φιστικιές ανάβουν τα
Πάλαι ποτέ φιλιά ξανά και ξανά στις μύτες των ποδιών ο ίδιος
όρκος και τα ίδια εναντίον της μοίρας λόγια πικρά εωσότου
Φτάσουν όλα στην περίφημη δέκατη τέταρτη ομορφιά και αργότερα
στη γέμιση την πλήρη τέλος απ' το 'να πλάι ξεφτίσουν και φανεί το
γυμνό δέρμα της γης με την άνοιξη έτοιμη να επιτεθεί και τους κέ-
λητες φεύγοντας
Ουριήλ Γαβριήλ εσείς κρατούσατε τα ηνία όταν άκουσα τον καλπασμό και αλήθεια ήταν
Σαν επιφοίτηση να μου ήρθε από ψηλά μια στάλα υδρόγειος
που φωτίστηκε όλη των ονείρων η ερημιά
ενώ μέσα στα σκοτεινά φυλλώματα
Ζωή άλλη τρίτη
από δυο ιδέες κοντά κοντά βαλμένες
να φωνάζει σαν μωρό νεογέννητο άρχισε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου