ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΕΡΙ..

ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΕΡΙ..

Ο μοναχικός άντρας σηκώνεται όταν η θάλασσα είναι ακόμα σκοτεινή
και τ' άστρα τρεμοπαίζουν. Μια θαλπωρή αναπνοής
σηκώνεται από την ακρογιαλιά, όπου είναι το κρεβάτι της θάλασσας,
και γλυκαίνει την ανάσα. Αυτή είναι η ώρα που τίποτα
δεν πρόκειται να συμβεί. Ακόμη και η πίπα ανάμεσα στα δόντια
κρέμεται σβηστή. Νυχτερινός είναι και ο σιγανός παφλασμός.
Ο μοναχικός άντρας άναψε ήδη μια μεγάλη φωτιά από κλαδιά
και την κοιτάει που κοκκινίζει το χώμα. Ακόμα και η θάλασσα
σε λίγο θα' ναι σαν τη φωτιά, πυρακτωμένη.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πικρό από την αυγή μιας μέρας
κατά την οποία τίποτα δεν θα συμβεί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πικρό
από το ανώφελο. Στον ουρανό κρέμεται κουρασμένο
ένα χλομό αστέρι, σαστισμένο απ' την αυγή.
Βλέπει τη θάλασσα να είναι ακόμα σκοτεινή και την κηλίδα της φωτιάς
όπου ο άντρας, για να κάνει κάτι, ζεσταίνεται
και πέφτει να κοιμηθεί ανάμεσα στα σκοτεινά βουνά
όπου υπάρχει ένα κρεβάτι από χιόνι. Το αργό πέρασμα της ώρας
είναι αδίστακτο, για κείνον που δεν περιμένει πλέον τίποτα.

Αξίζει τον κόπο να σηκωθεί ο ήλιος απ' τη θάλασσα
και να ξεκινήσει η ατέλειωτη μέρα; Αύριο
θα ξανάρθει η αδιάφορη αυγή με το διάφανο φως
και θα είναι πάλι όπως χθες και τίποτα δεν θα συμβεί.

Ο μοναχικός άντρας θα ήθελε μονάχα να κοιμηθεί.
Όταν το τελευταίο αστέρι σβήνει στον ουρανό,
ο άντρας ετοιμάζει αργά αργά την πίπα του και την ανάβει.

9-12 Ιανουαρίου 1936