CESARE PAVESE

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ ΣΑΝ ΜΑΡΤΙΝΟ


Ένα καμένο κίτρινο είναι οι λόφοι και οι όχθες του Πάδου
κι εμείς απάνω εδώ ανεβήκαμε για να ωριμάσουμε στον ήλιο.
– Σα να ’τανε ένας φίλος– μου διηγείτ’ εκείνη­
Απ’ αύριο εγκαταλείπω το Τορίνο και δεν ξαναγυρίζω ποτέ πια.
Κουράστηκα όλη τη ζωή μου να την περνώ στη φυλακή.
Μια χωματίλα ανασαίνεις και, πέρα απ’ αυτά τα δέντρα,
στο Τορίνο, αυτήν εδώ την ώρα, δουλεύουν όλοι μες στη φυλακή.
Γυρνάω στο πατρικό μου όπου τουλάχιστον μπορώ να μένω μόνη
χωρίς να κλαίω, χωρίς να σκέφτομαι όλους αυτούς που ζούνε τη ζωή τους.
Εκεί αρπάζω μια ποδιά και ξεθυμαίνω με βρισιές
στους δικούς μου κι όλο το χειμώνα δε λέω να ξαναβγώ.
Όμορφος μήνας της χρονιάς είν’ στα χωριά ο Νοέμβρης:
στο χρώμα της γης τα φύλλα κι η πάχνη η πρωινή,
ύστερα ο ήλιος που τρυπάει την πάχνη. Τα λέω μέσα μου
κι ανασαίνω την κρύα μυρωδιά του πρωινού ήλιου.
Φεύγω γιατ’ είναι ωραίο το Τορίνο αυτήν την ώρα:
μ’ αρέσει να τριγυρνάω και να βλέπω τον κόσμο
μα εγώ μένω μέσα κλεισμένη ώσπου πια να βραδιάσει
και μοναχή τα βράδια υποφέρω. Με θέλει πλάι της
σαν να ’μουν ένας φίλος: το ’σκασε σήμερα από το γραφείο
για να βρει ένα φίλο. Μα μπορώ να μένω έτσι μοναχή;
Μέρα νύχτα –το γραφείο– οι σκάλες– η κάμαρα–
αν βγω το βράδυ να κάνω μια βόλτα δεν ξέρω που να πάω
κι επιστρέφω βαρύθυμη και το πρωί δε θέλω πια να σηκωθώ.
Θα ήταν τόσο ωραίο το Τορίνο –να μπορούσες να το χαρείς–
να μπορούσες μοναχά ν’ ανασαίνεις. Οι δρόμοι και οι πλατείες
έχουν την ίδια ευωδιά του χλιαρού ήλιου
που ’χει εδώ καταμεσής στα φυτά. Γυρνάς στο χωριό.
Μα το Τορίνο είναι τ’ ωραιότερο απ’ όλα τα χωριά.
Αν έβρισκα ένα φίλο σήμερα, θα ’μενα εδώ για πάντα.