CESARE PAVESE

Κόκκινη γη και μαύρη γη,
έρχεσαι από τη θάλασσα,
από τη μαραμένη βλάστηση
όπου υπάρχουν λέξεις
αρχαίες και ματωμένος κάματος
και γεράνια ανάμεσα στις πέτρες-
δεν ξέρεις πόσο φέρνεις
λέξεις θαλασσινές και κούραση,
εσύ, πλούσια σαν ανάμνηση,
όπως η άγονη εξοχή,
εσύ σκληρή και γλυκύτατη
λέξη, αρχαία από το αίμα
μαζεμένο στα μάτια
νέα, σαν ένα φρούτο
που είναι ανάμνηση κι εποχή-
η ανάσα σου αναπαύεται
κάτω από τον αυγουστιάτικο ουρανό
οι ελιές της ματιάς σου
ησυχάζουν τη θάλασσα,
κι εσύ ζεις ξαναζείς
χωρίς να ξαφνιάζεις, βέβαιη
σαν τη γη, σκοτεινή
σαν τη γη, λιοτρίβι
εποχών κι ονείρων
που στο φεγγάρι φανερώνεται
πανάρχαιο, όπως
τα χέρια της μητέρας σου
η κόγχη του μαγκαλιού

20 Οκτωβρίου 1945


Τη νύχτα που κοιμήθηκες

Ακόμα κι η νύχτα σου μοιάζει,
η μακρινή νύχτα που κλαίει
βουβά, βαθιά στην καρδιά,
και τ' άστρα περνούν κουρασμένα.
Κάποιο μάγουλο αγγίζει άλλο μάγουλο-
είναι ένα παγωμένο ρίγος, κάποιος
παλεύει, σ' ικετεύει, μόνος,
χαμένος μέσα σου, μέσα στον πυρετό σου.

Η νύχτα υποφέρει, λαχταρά την αυγή,
φτωχή καρδιά που τρέμεις.
Ω κλειστό πρόσωπο, σκοτεινή αγωνία,
πυρετέ που πικραίνεις τ' αστέρια,
υπάρχει κάποιος που σαν κι εσένα
καρτερά την αυγή
γυρεύοντας το πρόσωπο σου στη σιωπή.
Απλώθηκες κάτω απ' τη νύχτα
σαν ένας κλειστός, πεθαμένος ορίζοντας.
Φτωχή καρδιά που τρέμεις,
κάποτε ήσουν η αυγή.

4 Απριλίου 1950


Οι γάτες θα το ξέρουν

Θα πέφτει ακόμα η βροχή
στα λεία σου λιθόστρωτα,
μια βροχή ανάλαφρη
σαν πνοή ή σαν βήμα.
Ακόμα η αύρα κι η αυγή
θ' ανθίζουν ελαφρά
σαν κάτω από το βήμα σου,
όταν θα επιστρέφεις.
Μες στα λουλούδια
πάνω στα παράθυρα
οι γάτες θα το ξέρουν.

Θα 'ρθουν άλλες μέρες,
θα ΄ρθουν άλλες φωνές.
Μόνη σου θα χαμογελάς.
Οι γάτες θα το ξέρουν.
Θ' ακούς λέξεις αρχαίες,
κουρασμένες και άδειες
σαν τα πεταμένα ρούχα
της χτεσινής γιορτής.

Κι εσύ θα χειρονομείς.
Με λέξεις θ' αποκρίνεσαι-
ανοιξιάτικο πρόσωπο,
κι εσύ θα χειρονομείς.

Οι γάτες θα το ξέρουν,
ανοιξιάτικο πρόσωπο.
Και η ψιλή βροχή,
η αυγή με χρώματα υακίνθων,
που σπαράζουν την καρδιά
εκείνου που δεν ελπίζει πια σ' εσένα,
είναι το θλιμμένο χαμόγελο
που χαμογελάς μοναχή σου.
Θα 'ρθουν άλλες μέρες,
άλλες φωνές και ξυπνήματα.
Θα υποφέρουμε την αυγή,
ανοιξιάτικο πρόσωπο.

10 Απριλίου 1950