Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Και τί να πω για σένα,
φίλη μου,
συντρόφισσα των χρόνων μου στο Πανεπιστήμιο
κι αργότερα φίδι φυλαγμένο
στις συζητήσεις,
ίδιο με μια επιδημία στους δρόμους.
Και τί να πω,
εκτός του ότι σε γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια
και ζω δίπλα σου.

Όταν τραβιέμαι απομονωμένος
από τις ακρότητες της ζωής μου,
ενσυνείδητα,
να μιλήσω μαζί σου,
γιατί μετά τις ερωτήσεις
και τα παράπονα,
η ανάμνηση είναι επίσης καινούργια λέξη,
και το ν' αλλάζω, ν' αποφασίζω και να αισθάνομαι εγώ ο ίδιος
δεν μπερδεύεται με τα καυτά κάρβουνα
κάποιου οδυνηρού θέματος.
Εσύ, που ξέρεις να γελάς, να κρατάς σιωπή
ή να στρίβεις τραγούδια στο τέλος μιας νύχτας,
ποτέ δεν μ' απογοητεύεις όταν σε χρειάζομαι.

Εγώ ξέρω ότι σε ανησυχεί το μέλλον σου
και ότι πρέπει να σωθείς στους καιρούς της αφροσύνης.
Γι αυτό σε υπερασπίζομαι απ' τους λιβελογράφους.
Όταν είμαστε διεφθαρμένοι σε αποκαλούμε διεφθαρμένη.
Η δική μας άθλια φιλαργυρία μένει πίσω
κατηγορώντας σε ως φιλάργυρη,
και τίποτα δεν είναι πιο πρόστυχο
από το να ψεύδονται στ' όνομά σου
για να αποκαλούν μετά ψεύτρα,
εσένα, γυναίκα κακόφημη,
που μόνο προσπάθησες να περάσεις καλά,
αγκαλιάζοντας τον κόσμο
σε μια κατεστραμμένη γιορτή.

Δε γίνεται να ειπωθεί ότι μαζί μας
τα χέρια της ζωής έπλασαν
μια ιστορία έρωτα.
Γνωριζόμαστε αρκετά.
Αλλά είναι αλήθεια πως κάποια νύχτα,
με τις δικαιολογίες της μοναξιάς,
ανεβήκαμε μαζί στο δωμάτιό σου
κι επωφεληθήκαμε.

Πάντα με συναρπάζει ν' ανακαλύπτω
το φως της αθωότητάς μου στην αθωότητά σου,
αυτό το φως που σβήνουμε
για να ψάξουμε τη λάμψη,
αυτή που υπάρχει, της άτολμης παράδοσης
και της πρώτης φοράς
στο αγκάλιασμά μας.

Και όταν τις Κυριακές ευλογούσαν
το υπερήφανο αύριο των υπηκόων αυτής της χώρας,
μου άρεσε να περνάω
ανάμεσα στο θόρυβο και τις ματιές.
Αυτοί που ζουν ήσυχοι μπορούν να κοιτούν στα μάτια
την άνοιξη της σκοτεινιάς μου,
και το ταραγμένο χρώμα
ενός κόσμου που δεν κοιμάται.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια: