Στις μέρες της βροχής

Στις μέρες της βροχής

Στη Mari Carmen
Θα ξέρεις δια της παρούσης ότι θα επιδεινωθεί η ζωή.
Mariano Maresca


Αρκετά περίεργα
η ζωή είχε περάσει χλιαρά
μέσα απ' το κορμί σου στο δικό μου.

Ακούω την κρύα βροχή να μαζεύεται
πάνω στις τσίγκινες στέγες
και η νύχτα με παγιδεύει
στον αιώνιο ιδρώτα της ησυχίας της.
Ίσως
θα έπρεπε να σε ξυπνήσω, να σε κάνω να μοιραστείς
αυτό το προαίσθημα
της μακρινής ομορφιάς
με το οποίο μπερδεύτηκα μόλις μια στιγμή
πριν επιστρέψω σε σένα
που εγκαταλείπεσαι
στην υπέροχη παρουσία
της αναπνοής σου.

Περνούν αργά τ' αυτοκίνητα.
Ακούω επίσης
την καρδιά σου μακρινή
να περνά χαράματα μέσα απ' τη βροχή
και με φοβίζει η σκιά
της τόσης οικειότητας.

Είναι αργά.
Ένας γράφει τη ζωή του σ' ένα ποίημα,
αναλύει τον έρωτα
και προσαρμόζεται
να συνεχίσει ως έχει, μαζί με το κορμί σου
που ίσως με θυμάται ακόμα
γυμνό μέσα στα σεντόνια,

ή τις βροχερές νύχτες, που μας επιβεβαιώνουν
ότι η ζωή, ενδεχομένως υπέροχη,
δεν είναι πάντα διαθέσιμη
και ότι μερικές φορές προκύπτει ακόμη και μεγάλη,
φοβερή όπως τώρα,
εν τω μεταξύ, να φοβάμαι να σε φιλήσω τυχαία.

Το ξέρω. Γίναμε ξένοι
μας μιλούν σημάδια πολύ οικεία,
αγχωμένοι στους δρόμους
μιας νέας πόλης,
ελπίζοντας ότι ίσως να μας φωτογραφίσουν
μπροστά σ' αυτό τον έρωτα και τις ουλές του,
αυτό που συγχέουμε με τα δικά μας αισθήματα
ή ίσως
-τις νύχτες της τρέλας-
με μια αίσθηση υγρασίας στα μάτια.

Ωστόσο με λίγα λόγια συνοψίζονται
σχεδόν όλες οι μέρες,
των συλλαβών τους συμπεριλαμβανομένων
στους στίχους μου και στην ευτυχία.
Χλιαρά τα χρόνια
μας αποκαλύπτουν
ότι τίποτα πια δεν υπάρχει χωρίς τον ιδρώτα σου και τον δικό μου,
ότι είμαστε ακόμη πολύ σεμνότυφοι
όταν εκπλησσόμεθα
φοβούμενοι το πάθος,
γεμάτοι άσχημα, ανομολόγητα ένστικτα.

Γι αυτό, ενώ βρέχει,
ευχαριστώ το κορμί σου μες στα σεντόνια
κι αυτό το μελαγχολικό πάθος
να χαϊδεύω τους μηρούς σου,
αρκετά παράξενους
και υπέροχους σαν ένα όνειρο
που μόλις φτάνει.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη