Το σονέτο της Σελήνης....

Το φεγγάρι μας αναζήτησε απ' τις επάλξεις του,

τραγούδησε το ρυάκι, λικνίστηκε η ελιά.

Η καρδιά μου, παράτολμη κι αιχμάλωτη,

άπλωσε τα χέρια, πιστή στην αλυσίδα σου.


Ποιά σεντόνια από χορτάρι και πανσέληνο

θα τυλίξουν την τελευταία πράξη.

Ποιό μεσημέρι ιδρωμένο κι έντονο

θ' ασβεστώσει τη νύχτα του κρίνου.


Στις πράσινες γωνιές της συνάντησης

τα χάδια, αγχωμένα, χάνονταν

σαν κορμί μέσα στις φυλλωσιές.


Ο Θεός κι όλα γύρω του μας αναγνώρισαν.

Ο κόσμος περιστράφηκε ξανά, και στο κέντρο του

δυο στόματα. πίνονταν το ένα στο άλλο.


Antonio Gala
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη