Του Χρήστου, παραμονή των Χριστουγέννων

Ἄρχοντά μου, σβησμένη σάρκα, ματιά χωρίς τά μάτια σου,
σβῶλε ἀπό χῶμα, ἀχερουσία, μεσάνυχτα τοῦ κανενός,
μά πῶς βαστᾶς τήν τόση ἀπουσία;
Δέν σ’ τό ’πανε, ψυχούλα μου, πού ὁ θάνατος νικήθηκε γιά πάντα;
Σφαλισμένη ἡ πόρτα μου· κλειστά τά παραθυρόφυλλα· μπορεῖς νά μπῆς.
Παλιέ μου καί μονώτατε, ἔλα νά μέ γιορτάσῃς,
ν’ ἀνάψῃ ἡ μιά στιγμή χαρᾶς, δικιά σου καί δικιά μου,
κι ἄχ, μοῦ δίνεις τό χέρι σου κι ἄχ, μοῦ λές τ’ ὄνομά σου.
Ἀπόψε οἱ πεθαμένοι ξαγρυπνοῦν μές στῶν κεριῶν τίς φλόγες,
καί μοναχή παρηγοριά τά παιδικά της χρόνια στήν Ἀθήνα·
γίνε ἀγερίτσα τοῦ Θεοῦ καί πέταξε ἐδῶ πάνω.
Δέν τό ’νιωσες, κορμάκι μου, πού ὁ θάνατος μᾶς κέρδισε γιά πάντα;