Πρόσωπο δὲν ὑπάρχεις Τέλειωσες ἄσκημα κάθε νύχτα
Ἕνα ταξίδι ἰνκόγκνιτο ἤτανε ὅλα
Ἕνας χρόνος ἀγνώριστος σὲ μιὰν ἄγνωστη χώρα
Μὰ τώρα ἡ λογική μου γιατί ἔχει γίνει παράλογη
Σ’ αὐτὸ τὸ παράθυρο ἀπ’ ὅπου ὑποθέτω δὲν πρόκειται
Οὔτε νὰ ’βγει οὔτε νὰ ’μπει καμιὰ ζωὴ
Κι ἁπλώνεται πάλι αὐτὸς ὁ κίτρινος ὁρίζοντας
Μέσα σ’ ἕνα παγωμένο μνημεῖο μεσημέρι
Ἀλλ’ αὐτὸ τὸ χαλασμένο αἷμα μπορεῖ νὰ τὸ πίνει κανεὶς
Τὸ πικρό του σῶμα κατεβαίνει ὁλοένα τὸν οὐρανὸ
Ἀπὸ μόρια χρονοΰλης τρύπιο νεφέλωμα
Ἀπὸ μόνο πὼς θὰ πεθάνω σ’ ἕνα χτὲς ἀπὸ μένα καὶ τίποτα
Δίχως νὰ ’χω πολλὰ λόγια νὰ πῶ
Κουράστηκα μὲ τὴν ἄβυσσο Αὐτὴν τὴ φωνή μου
Μιλῶ μὲ τὸν Μάλερ
Ἕναν ἀμφίβιο τρόμο Ἕναν ὑπόγειο κρότο
Ἕναν πυροβολισμὸ πάνω στὸ πρόσωπό μου
Σπέρματα τῆς πολιτείας κεραῖες χοάνες μαῦρα ἀγκάθια
Ἕνας ποὺ πέρασε ἀπόψε σὰν πάλι
Κι οἱ λέξεις μου ἔρχονται καὶ τεντώνουν τὴν ἴδια πάντα μουσικὴ
Ὅμως ἡ τελευταία ποίηση γράφτηκε πρὶν ἀπὸ χρόνια
Φτάνει πιὰ Μὴ μὲ πεῖς ἄλλο ποιητὴ
Πίνω τὸ κίτρινο πρόσωπό μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου