Ἡ νύχτα μᾶς κοιτάζει μεσ’ ἀπ’ τὰ φυλλώματα τῶν ἄστρων.
Ὄμορφη νύχτα, σιωπηλὴ. Θὰ ’ρθει μιὰ νύχτα
κι ἐμεῖς θὰ λείπουμε. Καὶ τότε πάλι
θὰ τραγουδᾶνε οἱ ἀραποσιτιὲς τ’ ἀρχαῖα τραγούδια τους,
οἱ θερίστριες θὰ ἐρωτεύονται πλάι στὰ δεμάτια,
κι ἀνάμεσα ἀπ’ τοὺς ξεχασμένους στίχους μας
ὅπως ἀνάμεσ’ ἀπ’ τὰ κίτρινα στάχυα
ἕνα πρόσωπο νεανικό, φωτισμένο ἀπ’ τὸ φεγγάρι,
θὰ κοιτάζει, ὅπως ἐμεῖς ἀπόψε,
ἐκεῖνο τὸ μικρὸ ἀσημένιο σύννεφο
ποὺ γέρνει κι ἀκουμπάει τὸ μέτωπό του στὸν ὦμο τοῦ λόφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου