Ἀπὸ τότε ζῶ μόνος
καμιὰ εὐγενικὴ γυναίκα δὲ μὲ φροντίζει.
Ζεσταίνω τὸ τσάι μου μόνος·
σηκώνω τὸ κερὶ καὶ διαβάζω
ὄχι ποιήματα ὄχι
τὸν πράσινο ἀχνὸ τῶν δέντρων ἔξω ἀπ’ τὸ παράθυρό μου.
Θυμᾶμαι ὡστόσο δυὸ στίχους ἀπὸ μία συλλογὴ τοῦ Σουντὸ Μόρι:
«Ζέστη ἀπὸ τὸν κόρφο θαυμάσιου κοριτσιοῦ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου