Η παραλία μες στην πρωινή βροχή
ήταν κατάφωτη από τα χρώματα της ίριδας
Κι ενώ σκόρπιζε ο πρώτος ήλιος
στο απώτερο άκρο του κόσμου:
Ταξίδευα ολόκληρη την ημέρα
στο σκοτάδι
Ισορροπούσα
ενώ κατέβαινα την κοιλάδα όλο το βράδυ
Από τους Δελφούς
φέρνοντας το δρεπάνι του φεγγαριού
Και μνήμες πέτρας να γλυκαίνουν
τη θάλασσα από κάτω
'Ολ' αυτά - ο ομφαλός
στην πλαγιά του λόφου
Και ό,τι καλύτερο θυμάμαι από τη μαγεία:
εικόνες σ' ένα βιβλίο
Η γαλανή πύλη της Αστάρτης στο μυαλό μου
από τα παιδικά μου χρόνια
Εγώ χαμένος μέσα της στη λάμψη της φλόγας
ταύροι και δράκοι στο δέρμα μας
Μα και τούτο λαθεύει
επινόημα που κάπου αλλού οδηγεί
Η δούκισσα
και το περιδέραιο από διαμάντια
Τι αξία έχει ο πνιγμός μέσα σε κάσσια
ο λιθοβολισμός μέχρι θανάτου με μαργαριτάρια:
Μπορούμε - είναι χρέος μας
να ξαναζήσουμε την ίδια την προκαθορισμένη μας τύχη
Ας καταλήξουμε λοιπόν στην απλότητα
της συνάντησης σε κάποιο νησί
Αγναντεύεις το πέλαγος μια ημέρα
και ιδού -
Το θαλασσοδαρμένο καράβι
με κόκκους και σπόρους
'Αραξε μέσα στη νύχτα
έπιασε στεριά
Οι ταξιδιώτες αλλοπαρμένοι
μέσα στο σπίτι σου
Πουθενά η γαλανή πύλη
μόνον εσύ τελικά
Αυτό που είσαι
μια πραγματικότητα από δέρμα κι ό,τι αυτό περιβάλλει
Ούτε καταιγίδα από χρυσά νομίσματα
ούτε φτερουγίσματα
Και να πώς
η θεά απέκτησε παιδί από αυτόν:
Μα επιστρέφοντας
αφήνουμε ίχνη στην άμμο
Καταστρέφουμε άραγε τον γυμνό βράχο
όταν τον σημαδεύουμε
Με μνήμες -
η πρώτη τομή στον χάρτη:
Καταστρέφει την ουτοπία
ακουμπώντας την -
Τις πιθανότητες του κενού
πληρώντας το
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου