Όσο κι αν ξεφλουδίζει
ο καιρός,
ανέπαφος πάντα
θα αναδύεσαι,
μέσ’ απ’ της μνήμης
τα λεπτά επιχρίσματα.
Νωπός,
με το Μινωικό σου κόκκινο
να αιμορραγεί
πάνω στης Σελήνης
την ωχρή έκλειψη.
Ζεστός,
σαν Λίβας που ανακατεύει,
δίψας παλιάς,
λιπόθυμους κόκκους.
Τη μέρα,
θεός του πάθους
Μονογενής,
στης εμμονής μου
τον περιστρεφόμενο θόλο.
Τη νύχτα,
βωμός αρχαϊκός,
λαξεμένος στα άδυτα
της μυστικής μου
ειδωλολατρίας.
2 σχόλια:
Φίλε Στρατή,
δεν σου κρύβω πως νιώθω πολύ μικρή ανάμεσα σε τόσο μεγάλα και άξια ονόματα της Ποίησης.
Γι αυτό και σ'ευχαριστώ θερμά για την ιδιαίτερα τιμητική φιλοξενία.
Δεν σου κρύβω πως η ιδιαίτερη φωνή σου μου έχει αρέσει τόσο που νομίζω ότι πραγματικά θα γράψεις μια πολύ όμορφη ιστορία!
Και ειλικρινά επειδή όταν δημιούργησα αυτήν την σελίδα είπα να αναρτώ φωνές ξεχωριστές που μου αρέσουν, έχεις δικαιωματικά μια θέση σ' αυτήν ..
Μην εγκαταλείψεις ποτέ το χάρισμά σου!
Καλή μέρα να έχεις!
Δημοσίευση σχολίου