Ό,τι δείχνω είναι η ουράνια πηγή
με τον έρωτα
με τα στήθη
ό,τι δείχνω είναι η ουράνια επιστροφή
με γυμνά δάκρυα
με πόνο θησαυρισμένο στο βλέμμα
ο ποιητής είναι μια νύχτα στη θάλασσα.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τις πεταλούδες.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τους συνομηλικούς μου
στο δειλινό παιχνίδι.
Αισθάνομαι μόνος
αφού δεν υπάρχει δεύτερη ζωή ν’ αλλάξουμε
και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο.
Σύντροφε ουρανέ
άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια
κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο
πάει κ’ η αγάπη
χάνεται
σαν το νερό στην πέτρα.
Τι είναι πια ένα δέντρο τι είναι τ’ ασημένια φύλλα;
Μέσ’ στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.
2 σχόλια:
Πάντα συγκινούμαι όταν γίνεται αναφορά στον Νίκο Καρούζο!
Από τους ποιητές που αγαπώ, όχι μόνο για το έργο τους, αλλά και για το ήθος, τη προσωπικότητα, τη περηφάνια τους! Αγωνιστής στα κύτταρά του, εκφραστής μιας ασκητικής λιτότητας στη ζωή του, είναι ο ποιητής που αρνήθηκε την σύνταξη που του «παραχώρησε» η πολιτεία, μειωμένη, κρίνοντάς τον ως «ποιητή β’ κατηγορίας»...
«Είμαστε κοινωνία, είμαστε ιστορία. Συνυπάρχουμε συνοδυνόμενοι»... Πράγματι! Είχε δίκιο – όπως συνήθως – μόνο που στο μοίρασμα της κοινωνικής οδύνης, στον ίδιο έπεσε αρκετά μεγάλο μερίδιο...
nameliart
Κι εγώ θεωρώ τον Καρούζο πολύ μεγάλο ποιητή μας!
Ίσως δεν τον πρόσεξαν τόσο πολύ όσο του άξιζε γιατί το κατεστημένο ήθελε άλλους να καθιερώσει.
Αλλά όποιος αγαπά την ποίηση και τον ανακαλύπτει δεν ξεφεύγει από την ανάγνωση και την επ-ανάγνωσή του.
Και αυτό τελικά είναι το βραβείο του:
Μετά θάνατον, βέβαια..
Καληνυχτίζω!
Δημοσίευση σχολίου