Είμαστε μονάχοι στο χάλυβα
και μονάχοι στα σφυρίγματα του Όφεος
που η γυαλάδα του φοβίζει τα πουλιά.
Κάθε μέρα φεύγει μέσ’ στον τρόμο
και το στήθος μάχεται στην ερημιά.
Βλέπω χιλιάδες μαύρα έντομα
δείχνοντας πέρα στον καιρό την αγάπη
καθώς βουλιάζει δίχως άνθρωπο και δίχως ομορφιά.
Όσο κι αν βρέξει όμως
κι αν οι δρόμοι πλημμυρίσουν από τυφλές νύχτες
ας έχουμε για πάντα το τραγούδι.
Μ’ ένα κοράσι ας περπατήσουμε στα δέντρα
με το φιλί την ευτυχία κερδίζουμε.
Ψηλά είν’ ο θεός είναι το μέγα Όνομα
κι ο ήλιος θέλει μείνει μ’ όλα τ’ άνθη ο σκληρός μας σύντροφος.
Ας έχουμε για πάντα το τραγούδι
και την αθώα λησμονιά.
Κι αν φτάνει ο λόγος ώς το αίμα
κι αν φέρνει άλλη δύναμη στα μάτια
σας λέω Τραγουδήσετε και πάλι τραγουδήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου