Στην άκρη του κόσμου
με χέρι απλωμένο
ένας ζητιάνος εντός μου
με κορμί σκορπισμένο
επαιτεί ολοκληρώσεις
στην εκπνοή του χρόνου
κι ανθρώπινες μονώσεις
στην πληγή του πόνου.
Μεταλλικές απολήξεις
τ’ ακροδάχτυλά του
αν προβείς να τ’ αγγίξεις
η σκιά ενός θανάτου
σου βαραίνει τους ώμους
και τραβάς την αφή σου..
τον αφήνεις στους δρόμους
της χαμένης Αβύσσου…
Μία νεκρή Ατλαντίδα,
που δε βρέθηκε ακόμη,
η δική του πατρίδα…
το ασαφές σταυροδρόμι…
Η δική του αγωνία
ρίγος στη δική μου γραφή…
του χεριού του η επαιτεία
προεξέχει απ’ το δικό μου κορμί…
2 σχόλια:
Μόνο ζητιάνος μπορώ να γίνω, Στρατή..
και ο πρώτος, μπρος στον οποίο απλώνεται η επαιτεία μου, είναι ο Εαυτός μου....
Σε φιλώ... με το χέρι απλωμένο πάντα προς το Άπειρο της ΕΣΩαβύσσου...
Τι ωραία το έλεγε ο Καζαντζάκης εκείνο το "θα βγω στο σταυροδρόμι να ζητιανέψω απ' τους περαστικούς που σκορπούν αδιάφορα τον χρόνο τους, ένα τέταρτο.."
Νιώθοντας άγχος ότι δεν θα προλάβει να ολοκληρώσει αυτά που είχε στο μυαλό του..
Επαίτες λοιπόν..
Άλλος στα έσω
Κι άλλος στα έξω.. και εννοώ τα χρώματα και τις εικόνες που δανείζομαι από την φύση, για να μπορέσω να συνθέσω μέσα μου την Εικόνα.
Αυτήν που με αναγκάζει να ψάχνω γύρω μου παντού, το φως που αποκαλύπτει.
Είσαι προικισμένη με φως Κάκια και αυτό φαίνεται στον λόγο σου.
Μην το εγκαταλείψεις!
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου