ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Εμείς, που πάντα κοιτούσαμε ειρωνικά
και ανάλαφρα
τα ετερόκλιτα αντικείμενα του τέλους του αιώνα:
κτίρια
που σφιχτοδένουν σκούρες ρεντικότες. Εμείς, για τους οποίους
το τέλος του αιώνα ήταν το πολύ
μια χαλκογραφία ή μια γαλλική παράκληση.
Εμείς που νομίζαμε ότι στο πέρας των εκατό χρόνων
υπήρχε μόνο ένα μαύρο πουλί που σήκωνε τη σκούφια μιας γιαγιάς.
Εμείς που αντικρίσαμε την κατάργηση των κοινοβουλίων
και τον μπαλωμένο καβάλο του φιλελευθερισμού.
Εμείς που μάθαμε να μην πιστεύουμε τους επιφανείς μύθους
και που μας φαίνεται τελείως αδύνατη
(ακατοίκητη)
μια αίθουσα με κηροπήγια
μια κουρτίνα
και μια πολυθρόνα Λουδοβίκου 15ου.

Εμείς, παιδιά και εγγόνια πλέον μελαγχολικών τρομοκρατών
και προληπτικών επιστημόνων
που γνωρίζουμε ότι την σήμερον ημέρα ενυπάρχει το σφάλμα
που κάποιος θα χρειαστεί να καταδικάσει την επαύριο.
Εμείς, που ζούμε τα τελευταία χρόνια
του παρόντος αιώνος,
περιδιαβαίνουμε, αδυνατώντας να αυτοσχεδιάσουμε μια κίνηση
που να μην είναι προσχεδιασμένη·
χειρονομούμε σ’ ένα πιο περιορισμένο πλαίσιο
από εκείνο των γραμμών μιας γκραβούρας·
φοράμε τις σκούρες ρεντιγκότες
σα να πηγαίναμε σε κάποιο κοινοβούλιο
ενόσω τα κηροπήγια πηδούν απ’ το μπαλκόνι
και τα μαύρα πουλιά
σχίζουν τη σκούφια αυτού του βραχνιασμένου κοριτσιού.

Από τη συλλογή “Fuera del juego”, 1968
Heberto Padilla
Μετάφραση: Γιώργος Ρούβαλης

Από:http://poeticanet.com