Γεμάτη γυναίκα, μήλο σάρκινο, ζεστό φεγγάρι

Γεμάτη γυναίκα, μήλο σάρκινο, ζεστό φεγγάρι,
πυκνό άρωμα από φύκια, λάσπη και φως θραυβαλισμένα
Ποια σκοτεινή λάμψη ανοίγεται μες στις κολώνες σου?
Ποια πανάρχαιη νύχτα ο άντρας αγγίζει με τις αισθήσεις του?
Αχ, ν' αγαπάς είναι ένα τραγούδι με νερό και μ' αστέρια,
μ' αγέρα πνιγμένο κι απότομες καταιγίδες από αλεύρι.
Ν' αγαπάς είναι μια μάχη από αστραπές
και δυο κορμιά νικημένα από ένα μοναδικό μέλι
Φιλί στο φιλί διατρέχω το μικρό σου άπειρο,
τις όχθες σου, τους ποταμούς σου, τα μικρά χωριά σου,
κι η γενετήσια φλόγα που μεταμορφώνεται σε ηδονή
διατρέχει μες απ' τους αδύνατους δρόμους του αίματος
ώσπου να γκρεμιστεί σαν ένα νυχτερινό γαρύφαλλο,
ώσπου να είναι και να μην είναι παρά ένας κεραυνός στη σκιά
----------------------------------------------------------------
Πόθησέ με, εξουθένωσέ με, αναποδογύρισέ με, θυσίασέ με
Πόθησέ με, εξουθένωσέ με, αναποδογύρισέ με, θυσίασέ με
Ζήτησέ με. Περιμάζεψέ με, έχε με μέσα σου, κρύψε με
Θέλω να είμαι κάποιου, θέλω να είμαι δική σου
Πόθησέ με, εξουθένωσέ με, αναποδογύρισέ με, θυσίασέ με
Κάνε να μετεωρίζονται οι κύκλοι των τελευταίων ορίων
Θέλω να μην έχω όρια και να υψωθώ μέχρι εκείνο το αστέρι
Λευτέρωσέ με από μένα. Θέλω να βγω απ' την ψυχή μου
---------------------------------------------------------------
Κι η λεξη αυτη, το χαρτί που έχουν γράψει
τα χίλια χέρια ενός χεριού μονάχου,
δε μένει μέσα σου, για όνειρα δε φελάει,
πέφτει στη γη: συνέχεια εκεί έχει μόνο.
Δε νοιάζει αν τα παινέματα ή τα φώτα
χυθούν απέξω, βγουν απ΄το ποτήρι,
αν ήταν του κρασιού τρέμουλο επίμονο,
με αμάραντο το στόμα σου αν εβάφτη.
Δε θέλει άλλο η όψιμη συλλαβή,
αυτό που φέρνει ξαναφέρνει ο ύφαλος
των αναμνήσεων. ο οργίλος αφρός,
άλλο παρά να γράψει τ' όνομά σου.
Κι αν το κρύψει η θλιμμένη μου αγάπη,
θα το φωνάξει η άνοιξη όταν έρθει.


Από τις "Εκατο ερωτικες σονατες"