Καημο, καημο, σταυρώνει τα νησιά της η αγάπη
και ρίχνει ρίζες που ύστερα το κλάμα τις ποτίζει,
και δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει τους πήδους
της καρδιάς που καλπάζει μουγκή και σαρκοβόρα.
Γυρέψαμ' έτσι οι δυό μας μια τρύπα, άλλον πλανήτη,
όπου να μην αγγίζει τ'αλάτι τα μαλλιά σου,
όπου να μη φυτρώνουν πόνοι από φταίξιμό μου
και να ζει το ψωμί χωρίς λαχτάρες.
Πλανήτη από αποστάσεις και κλαριά μπερδεμένον,
σε μια ερημιά, ένα βράχο σκυθρωπό κι ακατοίκητο,
με τα ίδια μας τα χέρια μια φωλιά στέρια θέλαμε
να φτιάξουμε χωρίς ζημιά μήτε πληγές ή λέξεις,
μα η αγάπη δεν ήταν παρά μια τρελή πόλη
όπου ο κόσμος χλωμιάζει στα μπαλκόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου