Το ΞΥΛΙΝΟ κορίτσι

Το ΞΥΛΙΝΟ κορίτσι δεν ήρθε περπατώντας:
στάθηκε άξαφνα εκεί καθισμένη στα τούβλα,
παλιοί ανθοί του πελάγου σκεπάζαν το κεφάλι,
κι είχε η ματιά της μια θλίψη από ρίζες.
Έστεκε εκεί κοιτώντας τις ανοιχτές ζωές μας,
το είμαι, το φεύγω, το έρχομαι, το πάω πάνω στη γη,
τη μέρα που της ξέβαφε λίγο λίγο τα φύλλα.
Βίγλιζε μη θωρώντας μας το ξύλινο κορίτσι.
Το κορίτσι απ' τ' αρχαίο κύμα στεφανωμένο
κοίταζε εκεί με τα νικημένα της μάτια,
κι αν κι ήξερε πως ζούμε σ'ένα απόμακρο δίχτυ
από νερό και χρόνο, βροχή, κύματα κι ήχους,
δεν ήξερε αν υπάρχουμε ή είμαστε τ' όνειρό της.
Αυτή του ξύλινου είναι κοριτσιού η ιστορία.