ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ είναι κάποιου δέντρου μισάνοιχτου
απο μιά αχτίδα,μια αστραπή ασημωμένη
που απ'το στερέωμα πέφτει και σπάει μές στο ποτήρι
χωρίζοντας στα δυό με μιά σπαθιά το δέντρο.

Μονάχα στους βουνότοπους με το χιονισμένο φύλλωμα
γεννιέται γέλιο σαν το δικό σου,αγαπησιάρα,
είναι το γέλιο του λυτού στα ψηλώματα αγέρα,
της αροκάριας η συνήθεια,αγαπημένη.

Βουνίσια εσύ δικιά μου,τσιγιανέχα ολοφάνερη,
κόψε με τα μαχαίρια του γέλιου σου τη νύχτα,
το πρωί,του μεσημεριού το μέλι,

και τα πουλιά απ'το φύλλωμα στον ουρανό άς πηδήσουν
όταν σαν κάποια λάμψη σκορποχέρα
το γέλιο σου της ζωής το δέντρο σπάσει.



ΣΠΑΣΜΕΝΑ τζάμια,αγκάθια,αρρώστιες,θρήνοι
πολιορκούν νύχτα μέρα της ευτυχίας το μέλι
και δε φελάνε κάστρα και τοίχοι και ταξίδια:
ξεσκίζει η δυστυχία τη γαλήνη του ύπνου,

πηγαινοέρχεται ο πόνος,ζυγώνει τα κουτάλια του,
ποιός δε ξέρει απ'αυτό το πηγαινέλα,
δεν υπάρχουν γενέθλια,μήτε στέγη ούτε φράχτης:
πρέπει αυτήν την ιδιότητα να τη λάβουμε υπόψη.

Κι ούτε αξίζουνε μάτια σφαλιστά στην αγάπη,
κοίτες βαθιές μακριά απ'τον πληγωμένο που ζέχνει,
κι όποιον βήμα τη σημαία του κερδίζει.

Γιατί η ζωή παιδεύει σά χολέρα ή ποτάμι
κι ανοίγει αιματηρές στοές απ'όπου μας βιγλίζουν
τα μάτια μιάς απέραντης οικογένειας βασάνων.