ΠΙΚΡΗ ΑΓΑΠΗ,βιολέτα μέ στεφάνι απ'αγκάθια,
χέρσα γή πετρωμένη μεσ'απ'τά τόσα πάθη,
κοντάρι της οδύνης,σέπαλο της οργής,
πως κι από δρόμους ποιούς έφτασες στην ψυχή μου;
Γιατί άξαφνα να ρίξεις την αλγεινή φωτιά σου
στου δρόμου μου τα παγωμένα φύλλα;
Ποιός σου μαθέ τα βήματα που ώς εμένα σε φέραν;
Ποιά πέτρα,ποιό άνθος,ποιός καπνός σου δείξαν τη
μονιά μου;
Σίγουρο είναι πώς τρέμισεν η πολύτρομη νύχτα,
γιόμισ'η αυγή τίς κούπες όλες με το κρασί της
κι ο ήλιος την επουράνια του στέριωσε παρουσία,
ενώ μ'έζωνε ο έρωτας σκληρός κι ανυποχώρητος
ώσπου πληγώνοντάς με μ'αγκάθια και με σπάθες
άνοιξε στην καρδιά μου καυτερό μονοπάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου