ΜΕΣ ΣΤΑ ΔΑΣΗ,χαμένος,μιά μουντή έκοψα κλάρα
και στα χείλη,διψώντας ύψωσα το θρόισμά της:
η φωνή ίσως και νά'ταν της βροχής που θρηνούσε,
μιά σπασμένη καμπάνα ή μιά καρδιά κομμένη.
Κατιτίς πού από τόσο μακριά μου φαινόταν
για τα καλά κρυμμένο,σκεπασμένο απ'το χώμα,
μιά κραυγή που την κούφαναν απέραντα φθινόπωρα
με το υγρό και μισάνοιχτο σκοτάδι των φύλλων.
Όμως εκεί,ξυπνώντας απ'τ'όνειρο του δάσους,
μπρός στο στόμα μου λάλησε της φουντουκιάς η κλάρα
κι η περίπλανη οσμή της σκαρφάλωσε στην κρίση μου
σάν νά μ'αναζητούσαν ξάφνου οι ρίζες
που εγκατάλειψα,η γή που από παιδί είχα χάσει,
κι απ'τη νομάδισσα ευωδιά στάθηκα πληγωμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου