Καημό Καημό σταυρώνει τα νησιά της η αγάπη
και ρίχνει ρίζες που ύστερα το κλάμα τις ποτίζει,
και δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει τους πήδους
της καρδιάς που καλπάζει μουγκή και σαρκοβόρα.
Γυρέψαμ'έτσι οι δυό μας μια τρύπα,άλλον πλανήτη,
όπου να μην αγγίζει τ'αλάτι τα μαλλιά σου,
όπου να μη φυτρώνουν πόνοι από φταίξιμό μου
και να ζεί το ψωμί χωρίς λαχτάρες.
Πλανήτη απο αποστάσεις και κλαριά μπερδεμένον,
σε μιά ερημιά,ένα βράχο σκυθρωπό κι ακατοίκητο,
με τα ίδια μας τα χέρια μια φωλιά στέρια θέλαμε
να φτιάξουμε χωρίς ζημιά μήτε πληγές ή λέξεις,
μά η αγάπη δεν ήταν παρά μια τρελή πόλη
όπου ο κόσμος χλωμιάζει στα μπαλκόνια....
Δεν έχω πιο πολύ,δεν έχω πάντα.Μές στην άμμο
τα χαμένα της πόδια άφησε η νίκη.
Ειμ'άνθρωπος φτωχός δοσμένος στο ν'αγαπά
τους όμοιους του.
Σ'αγαπώ,άς μη σε ξέρω.Δε χαρίζω,μηδέ πουλάω
αγκάθια.
'Ισως το ξέρουν πώς δεν πλέκω ματωμένα
στεφάνια,πως πολέμησα τη χλεύη,
την πλημμυρίδα της ψυχής μου γέμισα μ'αλήθεια,
πλήρωσα τον αχρείο με περιστέρια.
Δεν έχω εγώ ποτέ,γιατί ήμουν,είμαι
και θα'μαι αλλιώτικος.Και στ'όνομα
του έρωτα μου που αλλάζει διαλαλώ την αγνότητα.
Πέτρα της λήθης μόνον είν'ο θάνατος.
Σ'αγαπώ,τη χαρά φιλώ στο στόμα σου.
Φέρτε ξύλα ν'ανάψουμε φωτιές στα κορφοβούνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου