Εχω αναγκη τη θαλασσα γιατι με διδασκει:
δεν ξερω αν μου δινει μουσικη η συνειδηση:
Δεν γνωριζω αν ειναι κυμα μοναχα η πλασμα βαθυ
η μοναχα βραχνη φωνη η θαμβωτικη εικασια
ιχθυων και καραβιων.
Γεγονος ειναι ότι και κοιμισμενος ακομα
με καποιο μαγνητικο τροπο
κυκλοφορω
στην παγκοσμιοτητα των κυματων.
Δεν ειναι μοναχα τ άλλοιωμενα κοχυλια,
σα ν άναγγελνε καποιο αργο θανατο
τρεμουλιαρης πλανητης,
οχι, με τη λεπτομερεια ανοικοδομω την ημερα,
με μια ριπη αλατιου το σταλακτιτη,
και με μια κουταλια τον απειρο θεο.
Διατηρω ο,τι με διδαξε.
Τον αγερα, τον αδιακοπο ανεμο, το νερο και την αμμο.
Μοιαζει ελαχιστο για τον νέο
που ρθε εδω να ζησει με τις πυρκαγιες του,
αυτος ο παλμος ομως που κατερχοταν
κι ανεβαινε στην αβυσσο του,
το ψυχος του γαλαζιου που κροταλιζε καιγομενο,
και η στειρωση του αστρου,
το τρυφερο ξεκαθαρισμα του κυματος
που σπαταλαει το χιονι με τον αφρο,
η ειρηνικη κι ασαλευτη εξουσια
σαν πετρινος θρονος στα βαθη,
αντικαταστησανε τον περιβολο
που μεγαλωνε η πεισματαρικη θλιψη,
συσσωρευοντας λησμονια,
κι αλλαξε ξαφνου η υπαρξη μου:
Προσχωρηση στην καθαρια κινηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου