Αγαπώ πολύ τις λέξεις
λαμποκοπούν σαν πολύτιμες χρωματιστές πέτρες,
είναι αφρός, νήμα, μέταλλο δροσιά.
Τις πιάνω όταν έρχονται βουίζοντας,
τις ξεπλέκω,
τις σερβίρω στο πιάτο μου
μ’ ένα σωρό καρυκεύματα.
Άλλες πάλι, τις αφήνω σα σταλακτίτες,
σαν κομματάκια μελαχρινό ξύλο
που άφησε η θύελλα,
σαν κάρβουνο που έσβησε η φωτιά,
σα συντρίμμια απ’ ένα ναυάγιο
που μας κάνει δώρο η τρικυμία της ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου