Ω,ΜΕΣΑ ΜΟΥ άς μου απλώσει το στόμα της η αγάπη

Ω,ΜΕΣΑ ΜΟΥ άς μου απλώσει το στόμα της η αγάπη,
κι άλλο πιά δίχως άνοιξη στιγμή μην υποφέρω,
δεν πούλησα παρά τα χέρια μου στον πόνο,
τώρα άσε με με τα φιλιά σου,αγαπημένη.

Σκεπάσ'το φώς του ορθάνοιχτου μήνα με τ'αρωμά σου,
με τα μαλλιά σου σφάλισε τις πόρτες,
και για μένα θυμήσου πώς ξυπνώ μες στο κλάμα,
γιατ'είμαι στα όνειρά μου κάποιο παιδί χαμένο

που ψάχνει μες στης νύχτας τη φυλλωσιά τα χέρια σου,
την επαφή απ'το στάρι που εσύ μου μεταγγίζεις,
μιά λάμπουσα αρπαγή ενέργειας κι ίσκιου.

Ώ,τίποτ'άλλο από ίσκιο,αγαπημένη
όπου να μ'ακολουθάς μες στα όνειρά σου
και να μου λές την ώρα του φωτός.


ΕΝΑ ΣΗΜΑ δικό σου ψάχνω σ'όλες τις άλλες,
στο τραχύ κι όλο κούρμπες των γυναικών ποτάμι,
κοτσίδες,μάτια μόλις βυθισμένα,
πόδια όλο φώς που στον αφρό γλιστρώντας αρμενίζουν.

Ξάφνου νομίζω πως τα νύχια σου ξεκρίνω
φευγατικά,στενόμακρα,μιάς κερασιάς ανίψια,
κι όπως το δέρμα σου περνάει,θαρρώ πως βλέπω
την πύρινη μές στο νερό να φλέγεται θωριά σου.

Κοίταξα μα καμιά δεν είχε το σφυγμό σου,
το φώς,το σκούρο χώμα πού'φερες απ'το δάσος,
καμιά τα τόσα δά δεν είχε αυτιά σου.

Είσαι ολική και σύντομη,απ'όλες είσαι η μία,
κι έτσι μαζί σου αρχίζω να διατρέχω αγαπώντας
ένα φαρδύ Μισισιπή με γυναικίσια μπούκα.