ΕΞΗΓΩ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ..

Θα με ρωτήσετε: Πού είναι οι πασχαλιές;
και πού η μεταφυσική σκεπασμένη από παπαρούνες
και η βροχή που συχνά χτυπούσε
στις λέξεις σας, γεμίζοντάς τες
με τρύπες και πουλιά;
Θα σας διηγηθώ ό,τι μου συμβαίνει:
Ζούσα σε μια συνοικία της Μαδρίτης,
με καμπάνες, με ρολόγια, με δέντρα.
Από κει φαινότανε το κατάξερο πρόσωπο της Καστίλλιας
σαν ένας Ωκεανός από δέρμα.
Το σπίτι μου λεγότανετο σπίτι των λουλουδιών, αφού παντού
σκάγανε γεράνια: ήταν ένα όμορφο σπίτι
με σκυλιά και παιδάκια.Ραούλ, θυμάσαι;
Θυμάσαι, Ραφαήλ;Φεντερίκο, θυμάσαι;
Κάτω από το χώμα;
Θυμάσαι το σπίτι μου με τα μπαλκόνια, όπου
το φως του Γενάρη έπνιγε τα λουλούδια στο στόμα σου;
Αδερφέ, αδερφέ.Όλα ήταν δυνατές φωνές,
αλάτι εμπορευμάτων,στοιβάγματα ψωμιού που πάλλεται,
αγορά της συνοικίας μου της Αργουέλιες με το άγαλμα
σαν ένα χλωρό μελανοδοχείο μεταξύ μπακαλιάρων,
το λάδι έφτανε στα κουτάλια,ένας βαθύς παλμός
ποδιών και χεριών γέμιζε τους δρόμους,
μέτρα, λίτρα, ουσία,αιχμή της ζωής,ψάρια στοιβαγμένα,
συναρμογή από στέγες μ’ έναν ήλιο κρύο που
το βέλος κουράζεται,παράφορο φίλντισι
από πατάτες,ντομάτες που φτάνουν ως τη θάλασσα.
Κι ένα πρωί όλα ήταν φλογισμένα
κι ένα πρωί οι φωτιές βγαίνανε από τη γη
καταβροχθίζοντας πλάσματακι από τότε πυρκαγιά,
μπαρούτι από τότεκι από τότε αίμα.
Ληστείες με αεροπλάνα και με μαυριτανούς,
ληστείες με δαχτυλίδια και δούκισσες,
ληστείες με μαύρους παπάδες που ευλογώντας
έρχονταν από τον ουρανό για να σκοτώσουν τα παιδιά
και στους δρόμους το αίμα των παιδιών
έτρεχε απλώς σαν αίμα παιδιών.
Τσακάλια που τα τσακάλια θ’ αποκρούανε,
πέτρες που η ξερή αγριαγκινάρα θα δάγκωνε και θα έφτυνε,
φίδια που τα φίδια θα μισούσανε.Ενάντιά σας έχω δει το νήμα
της Ισπανίας να σηκώνεταιγια να σας πνίξει σ’ ένα μόνο κύμα
από περηφάνια και μαχαίρια.Προδότες.
Κοιτάξτε το νεκρό μου σπίτι,κοιτάξτε την Ισπανία σπασμένη,
αλλά από κάθε νεκρό σπίτι βγαίνει πύρινο μέταλλο
αντί λουλούδια,αλλά από κάθε ρωγμή της Ισπανίας
βγαίνει η Ισπανία,αλλά από κάθε νεκρό παιδί
βγαίνει ένα ντουφέκι με μάτια,
αλλά από κάθε έγκλημα γεννιώνται σφαίρες
που θα βρουν μια μέρα τον τόποτης καρδιάς σας.
Θα με ρωτήσετε λοιπόν γιατί η ποίησή σας
δεν μας μιλάει για τ’ όνειρο, για τα φύλλα,
για τα μεγάλα ηφαίστεια της πατρικής σας γης;
Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτετο αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους!

Μετάφραση Άννα Βάλβη


*
I'm Explaining a Few Things

You are going to ask: and where are the lilacs?
and the poppy-petalled metaphysics?
and the rain repeatedly spattering
its words and drilling them full
of apertures and birds?
I'll tell you all the news.

I lived in a suburb,
a suburb of Madrid, with bells,
and clocks, and trees.

From there you could look out
over Castille's dry face:
a leather ocean.
My house was called
the house of flowers, because in every cranny
geraniums burst: it was
a good-looking house
with its dogs and children.
Remember, Raul?
Eh, Rafel? Federico, do you remember
from under the ground
my balconies on which
the light of June drowned flowers in your mouth?
Brother, my brother!
Everything
loud with big voices, the salt of merchandises,
pile-ups of palpitating bread,
the stalls of my suburb of Arguelles with its statue
like a drained inkwell in a swirl of hake:
oil flowed into spoons,
a deep bayingof feet and hands swelled in the streets,
metres, litres, the sharp
measure of life,
stacked-up fish,
the texture of roofs with a cold sun in which
the weather vane falters,
the fine, frenzied ivory of potatoes,
wave on wave of tomatoes rolling down the sea.

And one morning all that was burning,
one morning the bonfires
leapt out of the earth
devouring human beings --
and from then on fire,
gunpowder from then on,
and from then on blood.
Bandits with planes and Moors,
bandits with finger-rings and duchesses,
bandits with black friars spattering blessings
came through the sky to kill children
and the blood of children ran through the streets
without fuss, like children's blood.

Jackals that the jackals would despise,
stones that the dry thistle would bite on and spit out,
vipers that the vipers would abominate!

Face to face with you I have seen the blood
of Spain tower like a tide
to drown you in one wave
of pride and knives!

Treacherous
generals:
see my dead house,
look at broken Spain :
from every house burning metal flows
instead of flowers,
from every socket of Spain
Spain emerges
and from every dead child a rifle with eyes,
and from every crime bullets are born
which will one day find
the bull's eye of your hearts.

And you'll ask: why doesn't his poetry
speak of dreams and leaves
and the great volcanoes of his native land?

Come and see the blood in the streets.
Come and see
The blood in the streets.
Come and see the blood
In the streets!