ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ..

Ανεβαίνοντας τις ρυτιδωμένες πέτρες
Μέσα σε καφτό Ιούνη:
Ο ορίζοντας ελιά και αλουμίνιο
Οι λόφοι
Να μοιαζουν σκληρά τζιτζίκια:
Ας αφήσουμε το βασιλιά πίσω μας
Την ψευτοβασίλισσα
Ας αφήσουμε
Το απειλητικό κύμα:
Τα θωρηκτά:
Βοές του Ιλλινόις
Οι κροκόδειλοι της γιάβας
Τα πρωινά της Λουιζιάνας
Ας αφήσουμε
Το γκρίζο γούστο
Τη γευση του αιμοσταγούς σίδερου
Τον πεισματώδη
Και μικρό πύργο.
Ας ανέβουμε στη λάμψη
Στο οικοδόμημα
Στο καθαριο παραλληλόγραμμο
Που επιζεί
Υποστηριγμνένο αναμφίβολα
Από τις μέλισσες.

Πρύτανη του κόσμου
Κανόνα του φωτός
Γαλάζιε πρόγονε
Της γεωμετρίας

Τώρα οι κολώνες σου
Ραβδωμένες από τα νύχια
Των χαμένων θεών
Δεν στηρίζουν πια την περαστική στέγη
Μα όλο το γαλάζιο
Τ’ αδιάφορο γαλάζιο:
Έτσι ονομνάζεται
Η αιωνιότητα:

Γαλάζιο, αυτό είναι τ’ όνομά σου
Γαλάζιο που τρέχουν γκρίζα πετάγματα
Σύντομα σύννεφα
Ακατοίκητο γαλάζιο.

Έτσι κατάφερε ο άνθρωπος
Να υπολογίσει να αισθανθεί να παραταθεί
Άρχισε να ‘ναι άνθρωπος.

Η θάλασσα άπλωνε εκεί το μυστικό της.
Ο Παρθενώνας στάθηκε το πρώτο πλοιο
Πλοίο του φωτός με πλώρη καθάρια
Και θαλασσοπόρησε το ναυτικό παραλληλόγραμμο
Διαδίδοντας μύθο και μέλι.
Το σύμπαν δέχτηκε την λευκάδα του.