Η νύχτα είναι αστροφεγγη

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
Να γράψω παραδείγματος χάρη, "η νύχτα είναι αστρόφεγγη και ριγούν γαλάζια τα άστρα από μακριά".
Ο άνεμος της νύχτας γυρίζει στον ουρανό και τραγουδάει.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
Εγώ την αγάπησα και κάμποσες φορές , μ αγάπησε κι εκείνη.
Τις νύχτες, σαν αυτή , την είχα μες στα μπράτσα μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Αυτή μ αγάπησε , και μερικές φορές κι εγώ την αγάπησα.
Πώς να μην έχεις αγαπήσει τα μεγάλα ασάλευτα μάτια της.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
Να σκέφτομαι πως δεν την έχω. Να αισθάνομαι πως την έχω χάσει.
Να ακούω την απέραντη νύχτα πιο απέραντη χωρίς αυτή.
Και ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως η δροσιά στη χλόη
Τι πειράζει που ο έρωτάς μου δεν μπορεί να φυλαχτεί;
Η νύχτα είναι αστρόφεγγη και δεν είναι μαζί μου
Αυτό είναι όλο.
Από μακριά κάποιος τραγουδάει, από μακριά
Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσει, η ματιά μου την αποζητάει,
η καρδιά μου την αναζητάει και δεν είναι μαζί μου
Την ίδια νύχτα που κάνει να λευκαίνουν τα ίδια δέντρα
Εμείς οι άνθρωποι του άλλοτε , δεν είμαστε πια ίδιοι
Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο όμως πόσο την αγάπησα.
Η φωνή μου ζήταγε τον άνεμο για να αγγίζει το άκουσμά της.
ʼλλου. Θα είναι ενός άλλου.
Φως άλλοτε ήταν των φιλιών μου.
Η φωνή της, το φωτεινό κορμί της.
Τα απέραντα μάτια της.
Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο. Όμως ίσως τη θέλω.
Είναι τόσο σύντομος ο έρωτας, και τόσο παντοτινή η λησμονιά.
Γιατί τις νύχτες, σαν αυτήν, την είχα μες στα μπράτσα μου.
Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Αν κι αυτός είναι ο τελευταίος στίχος που αυτή μου ξύπνησε
Κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που εγώ της γραφω.