ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ..

ΕΣΠΕΡΑ ΤΩΝ ΦΥΛΛΩΝ
Το σήμαντρο αναστενάζει.
Με την αγάπη στην καρδιά
στους φιλικούς δρόμους ανοίγω την ύπαρξή μου
κατεβαίνω μεγάλη σιωπή κι ακούω τα σκαλιά της
είμ’ ένα πρόβατο αγγίζω δειλινά
μα φεύγουν όλα
σκοτεινιά που θα μας οδηγήσεις.
Αγγελικέ μου θάνατε
προσφέρω τη θυσία.

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ
Κάθε πρωί χαμογελά στα κυπαρίσσια ο ήλιος
είναι παλιά η δύναμη των τάφων
όπου χαίρομαι πέρ’ απ’ τα μάρμαρα
τους γυμνούς πεθαμένους
ολημέρα τους ακούω να λένε για το χώμα με κούφια μάτια
ολημέρα λάμπει το ψωμί
που δεν έφαγαν οι έρημοι φτωχοί στη ζήση
και μονάχα τον Άδη χορταίνουν.
Έτσι χανόμασταν έτσι θα χαθούμε
στους λύκους ανάμεσα και στο θάνατο.
Μ’ αρέσει να περπατώ σε τάφους
μ’ ένα τραγούδι στη φτώχεια δοσμένο
και πάντα ενάντιο
στους κλέφτες της ανθρώπινης τύχης.

ΗΧΗΡΟ
Σύρματα τιμημένα της ζωής μου
οπού με ζώνετε τόσα χρόνια
σκλάβος ανέβηκα ώς τ’ αστέρια
τη ζωωδία των ανθρώπων έχοντας ακυρώσει
μέσ’ στην ορμή για ποίηση
μέσ’ στην ορμή για έρωτα
σύρματα της ζωής μου.

ΕΚΕΚΡΑΞΑ
Ήλιε πατρίδα μεγάλη
εσύ ο πλωτός Όνειρος και των πηγών ευτυχία
των δεινών ο ασσύριος.
Και στην έρημη γη το μεθυσμένο χόρτο
δράστης της ωραιότητας ο ποιητής.

Τα πάθη μ’ έχουν εύρει στην καρδιά
μέρες και νύχτες είμαι ο σωματικός που λιώνει
σε λαμπερά ποτάμια σε μαύρες φωνές
αγγίζοντας την ηλιόλουστη Ελένη
και μ’ έν’ αγγελικό σπαθί
τον άρτο της χαράς έχω μοιράσει.
Εδώ είναι σκοτάδι κι όνειρο βαθύ
πέρα της άλλης νύχτας τα μαλάματα.

ΘΝΗΤΟΣ ΗΛΙΟΣ
Η φωτεινή ταπείνωση μέσ’ στη βροχή
της πλατυτέρας ώρας ευτυχία στα μάτια...
Κι ακούω τις σάλπιγγες από ψηλά
κρότος χρυσός με πάει στους ουρανούς του πολέμου
γυρεύω τον αστέρα μέσ’ στο δάσος του φωτός
χαρίζοντας επτά χαρές του στέρνου μονάχος
όπως οι μέρες έρχονται σα δυνάστες.
Χαίρετε οι άγγελοι της παιδικής
κλίνης οι φύλακες
αιώρες του θεού μεταξύ των άστρων
η όραση μ’ εξουσιάζει πέρ’ απ’ το φθαρτό
η κόλαση δεσμεύει τα οστά μου στη σάρκα.
Τι ήχος
που μάχομαι
ώς την κραυγή σ’ αναζητώ Κλεισμένε.