Στην Αριάδνη

Στην Αριάδνη
(που εγκατέλειψε ο Θησέας)
Ω, μανία αντάξια μόνο του ουρλιαχτού του ανέμου-
το μαστίγωμα των κυμάτων πάνω στην ακτή,
οργίζεσαι μάταια, μέσα στη θάλασσα ώς τη μέση,
προδομένη, εξαπατημένη, εγκαταλελειμμένη για πάντα εκεί.
Οι κραυγές σου χάνονται, τις κατάρες σου δεν τις ακούει αυτός
Που διατρέχει το φτερωτό του δρόμο πάνω από τα σύννεφα.
Τα γλυκόλογα στα χείλη σου είναι αλμυρά τώρα˙
ο πικράλμυρος άνεμος τραγουδάει δυνατά και φάλτσα.
Ούρλιαζε μάταια για εκδίκηση τώρα και τα χέρια σου χτύπα
Μάταια πάνω σε πέτρα απαθή, άτονη.
Τα κρύα κύματα σπάνε χίλια κομμάτια στα πόδια σου˙
ο ουρανός σκληρός - κι εσύ παρατημένη, μόνη.
Η τρομερή οργή καταλαγιάζει και μετά - ματαιότητα.
Γέρνεις εξαντλημένη στον βράχο. Η θάλασσα
αρχίζει να ηρεμεί και η καταιγίδα που κοπάζει
βροντάει αχνά, ενώ τα μαύρα σύννεφα τρέχουν μακριά.
Τώρα τα μικρά κύματα σπάζουν σαν πράσινο γυαλί, πνιγμένο στον αφρό.
Ο άστατος ήλιος στέλνει βέλη φωτός στη γη.
Γιατί στέκεσαι και ακούς μόνο τους
λυγμούς του ανέμου πάνω στην άμμο εκεί;