ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ..

ΦΘΟΡΙΟ ΓΙΑ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΩΜΑΤΑ
Δωδεκάμισι-μεσημέρι.
Θα σκοτώσουμε κροκόδειλους
με τριανταοχτάρια.
Το αίμα τους θα ανακράξει ύψος
αφρικάνικο.
Δεν είναι βλοσυρός αυτός
ο χειμώνας;

ΣΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ
Πόλεμος ανάμεσα στα νερά.
Σηκώνει τον κάδο η Σαμαρείτιδα.
Είν’ ωραία ωσάν νεράκι.
Για άλλο ωστόσο νερό τής
τραγούδησε
ο έρμος Ναζωραίος.

ΔΙΑΙΣΘΑΝΟΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ
στη Ράνια
Χαιρετώ σας αρχάγγελοι της περιπέτειας.
Είμαι μαζί σας.
Ενάντια στις μπασίκλες και τα αυτοκίνητα
τη θράκα του θανάτου συνδαυλίζετε νυχτόημερα
με μια σούπα ρύζι κάθε βράδυ μια μακαρονάδα
δόξα στη γεύση θεϊκιά
λογαριασμοί με την ύπαρξη.
Χαιρετώ σας
αρχάγγελοι της αναρχίας
μ’ αναρίθμητα βεγγαλικά και βαρελότα
στους παγετώνες
το φορτίο είναι δυσβάσταχτο
και ραμφίζει μελανότητες η παχουλή παγόδα
εξακοντίζεται συγνεφιασμένη
καταλήγω πάλι στα ουράνια
διαφεύγω απ’ την ερώτηση
που μαλακά με χαϊδεύει.
Χαιρετώ σας αρχάγγελοι της υψιπέτειας.

Ω
μετά πάντων των αγίων και
ο Κάρολος Μαρξ
αν και έχασε στο καζίνο
δεν πειράζει
ήξερε ο μαύρος την ευτυχία του παίχτη
και τα δωσε όλα
ασαβάνωτος από κόκκινο

Ω'
η κυκλοφορία των εφημερίδων
αντίκειται στην κυκλοφορία του αίματος
αυτός είν’ ο λόγος που αποφάσισα σήμερα
νάμαι μονάχα υπήκοος του αέρα

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ









ΦΑΡΕΤΡΙΟΝ
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΗΛΙΟ
Εμείς τα μυθόβια όντα οι ποιητές
που βλέπουμε τις ράχες
που βλέπουμε τις κορφές και λέμε βουνοκύματα
δεν θα καταλαγιάσουμε.
Από αγάπη στο αδέκαστο κενό
από αλλοφροσύνη για ένα ξέφωτο
θα περιπολούμε.
Τη χαραυγή τις πιο πολλές φορές κοιμόμαστε.
Κι όταν καμιά φορά μάς τύχει
κατηφορίζοντας απ’ τις πολυκατοικίες
να πάμε κάπως μακριά να περπατήσουμε πέρα
και να κοιτάξουμε κανένα ηλιοβασίλεμα
το αποτέλεσμα τζίφος.
Έχουμε πρόχειρο το σκοτάδι
και έχουμε πρόχειρο το φως – ανάλογα.
Πιστεύουμε σ’ εκατομμύρια γητειές
αφιερωνόμαστε στους ίσκιους.
Έχουμε τη μανία να καρποφορήσουμε
κυριεύοντας τις λέξεις.
Τι κουφή ρουλέτα.
Και θέλουμε να ξεφουσκώσουμε τον ουρανό
σα να ’τανε παιχνίδι.
Τι είναι ρίγος;
Άντε να το πεις με λέξεις...
Ωστόσο πρέπει να προσγειωθεί κανείς
στη μεγαλόπρεπη κοινοτοπία του αέρα
να γίνει σαν την επανάληψη του χόρτου
κάτι σαν τα αστάθμητα και έξω κριτικής
δρασκελίσματα του πρώτου τυχόντος γάτου.
Είμαστε ακόμη στην προϊστορία του χιούμορ.
Είμαστε όμως τυχερά απελπισμένοι.
Έχουμε γαλάζιο αντικλείδι.
Έχουμε ξανά την Αττική.
Εκείνος που γράφει ποιήματα
είναι ακριβώς εκείνος
που περνά άφοβος από νεκροταφείο νύχτα.

ΕΔΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ
Είν’ ένας θάνατος να βγεις απ’ το εγώ σου κύριε
μα όμως σε σώζει απ’ το θάνατο.

Οι αστραπές τα θρησκευτικά σπάργανα. σιγά-σιγά
η διαρκής ωμότητα.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
Εμείς ολοένα φεύγουμε μα οι μήνες
ολοένα ξανάρχονται στο παράθυρο.
...............................................
Τι μας κάνει να πιστεύουμε
πως ο διάβολος είναι βαθύφωνος;
Υπάρχει στο ερειπωμένο γαλάζιο κι ανασταίνει
την κόκκινη σημασία της άβυσσος.
Είν’ οι σκονισμένες ηλιαχτίδες
τα ωραία μαχαιρώματα
μεσ’ στ’ Άγιο Βήμα της εκκλησίας
αγέρας ανάμιχτος με λιβάνι κι αθρόα βιώματα.
Μα ο χρόνος είναι βράχος αμετακίνητος.
Ο χρόνος είν’΄ο διάβολος, η ακόρεστη κοκκινίλα.

ΜΗΝ ΑΝΤΙΚΡΙΖΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕΣ' ΑΠ' ΤΗ ΘΥΜΗΣΗ
Στα παππούδικα κι αρχαία εικονίσματα
φυλάγοντας το καράβι της όρνιθας κι αντικρίζοντας
τα χρυσαφένια στάχυα του πένθιμου θέρους
αναπαύω την όραση και σκοπεύω τα στήθη
χαρίζοντας το άριστα στο θάνατο.
Τι μυρωμένη που οσφραίνομαι
στα λαμπερά σκοτάδια την αόρατην ευφροσύνη
καθώς αγγίζει την απόμακρη νεφέλη της Ανδρομέδας
μοιράζοντας τις πλούσιες νομές των χαρισμάτων
εκείθε πέρα στον ολόφωτο θόρυβο της αιωνιότητας
δίχως ανθρώπινα όρια στην κατάλευκη πρασινάδα
ξεσχίζοντας την αιθρία μ’ ένα ξίφος αγίνωτο
τη μοίρα βαθιά θερισμένη να γεμίζει τη σιγή της
επώαση κι άνθη νεκρώσιμα...
Η ζωή δεν έχει λόγο ν’ αντιλαλήσει και δεν έχει
καμιά πραγματική συγγένεια
μ’ όλου του κόσμου τις πολύχρωμες ιδέες
τίποτα το εξ αίματος.

ΨΥΧΟΒΛΑΒΗΣ ΩΧΡΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟΣΩΜΟ ΔΑΣΟΣ
Αστρόβλητος πια στην υπεροψία-θηκάρι
τεράστιο γαλάζιο (;) κύμα φωνητικό στα ορώμενα
μα εγώ δεν το ’χω στόχαση να σκυταλοδρομήσω
σ’ αυτά τα χώματα ένσαρκος ύμνος
απεχθάνομαι κάθε είδους τελετή και ρέπω
στα απλά εικοσιτετράωρα
θέλω να είμ’ εγώ ο ένοχος που φεύγει έτσι άσπλαχνα
ο χρόνος
πήγα να γίνω δυόσμος άδοντας δεν το μπόρεσα
η πρωτάκουστη τούτη θάλασσα.

ΑΡΝΗΣΙΚΑΚΟΣ
Θα πεθάνω ζητώντας έναν ήλιο
στα μεγάλα χρονικά μυστήρια
κομματιάζοντας τη νύχτα μ’ ένα σμήνος από γαλαξίες
αιωρούμενος δίχως τη μητρυία μας
την αλύγιστη Βαρύτητα
δίχως τα δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα
τούτ’ η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα
κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους.

ΤΕΛΕΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Νενανώ τα συστατικά των ουράνιων ήχων
ένα μακρόπνοο τερερέ στην άκαπνη συντέλεια
γοργά και δίγοργα και τρίγοργα
νε νε...νε νε /μηχανισμός απολαύσεως/
ένα τερερέ δίπλα-δίπλα στο Οχτωήχι της τουρκοκρατίας
πλαταίνοντας τις ολονυχτίες τέρπει τερερέ τα χριστεπώνυμα
νανά...νανά, άγια...Δόξα και Νυν εννεάσημος ο μάχιμος
ρυθμός εκείθε
νε νε... νε νε /χορίαμβος-νηρηίδα/
ο μείζων και ο ελάχιστος η πεταστή χειρονομούμενη
το παλαιό πολυσύλλαβον απήχημα
μ’ όλα τούτα βγήκαν οι Παπαφλέσσηδες κ’ οι Κολοκοτρωναίοι.


η Ιστορία φυσικά
δε μας περιμένει
στη στάση του τρόλεϊ


ΓΡΑΦΩ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΘΕΛΩ
Α) σκήνωμα η σημερινή μου εσωτερικότητα
Β) εμφάνεια βαρβαρώσεως απέναντι στην Παναγία
C) ο Ρωμανός ο Μελωδός καθηλωμένος ακάθεχτα
4) η Πέμπτη του Μάλερ
5) η Τέταρτη του Σούμαν
6) τίποτα
7) τι αναθρώσκει αύριο το απομεσήμερο;

ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Μεγάλο έπος του παράφορου
πράσινου σε πολύφυλλες λάμψεις
Ρουμανία χαρούμενη νοσταλγία του μέλλοντος
με φλάουτα του έλληνα θεού του τραγοπόδη Πάνα
μ’ ένα κομμάτι ξυπνημένο μάρμαρο
στα χέρια του αγέρωχου Μπρανκούζι
μεγάλο γεωφυσικό βυζί γιομάτο γάλα
στρουμπουλή Ρουμανία
κουμπάρα του Δούναβη
στους μακρινούς του γάμους με τη Μαύρη Θάλασσα
Ρουμανία αιωρούμενη
κιθάρα του Εμινέσκου
Ρουμανία γλυκόλαλη ολβιότητα του Ενέσκου
Ρουμανία που πλάθεις ρουμάνικα όνειρα
ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΙΖΟΛΔΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΤΑΝΟΥ ΤΖΑΡΑ
μουσική καλλικέλαδη των δασών
και των άχραντων αγελάδων-πεδιάδων.

ΤΑΡΑΖΟΜΑΙ
καθώς ο νους μου παραπλέει
την ανυπόδητη τρέλα
σιμά στα ανεξήγητα
κίτρινα στοχάζοντας
την ευπρέπεια του ήλιου
στο αμάραντο κυκλάμινο
την επωδή της ημέρας -:
βασίλεμα ιερότητα.

ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟΝ
Ευχαριστήρια στους δασώδεις ανέμους.
Διπλοπενιά ο κόσμος της φιλοσοφίας
σκονάκια θεότητας και σίγουρης ευτυχίας
μέριμνα είν’ αυτό το βλέμμα ή οίστρος ακολασίας;
Προς θεού ω Κορίνθιοι παραγίνηκε πια
η τροπική σας υλοφροσύνη.
Καταφερτζήδες του πνεύματος και των στίχων
ευκλεώς στοιχηθείτε...