Η Ερινύα του δειλινού
Κάτι
κρύο στον αέρα
μια αύρα πάγου
και φλέγμα.
Όλη τη μέρα έχτιζα
μια ολόκληρη ζωή και τώρα
ο ήλιος βυθίζεται για να
την καταργήσει.
Ο ορίζοντας ματώνει
και πιπιλίζει το δάχτυλό του.
Ο μικρός κόκκινος αντίχειρας
χάνεται από τα μάτια μου.
Κι αναρωτιέμαι μόνη μου
γι αυτήν την ολόκληρη ζωή,
γι αυτό το όνειρο που ζω.
Θα μπορούσα να φάω τον ουρανό
σαν μήλο
όμως καλύτερα
να ρωτήσω το πρώτο αστέρι:
Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Γιατί ζω σ’ αυτό το σπίτι;
Ποιος ευθύνεται;
Ε;
Το κεφάλι που περιμένει
Αν πράγματι βαδίζω όπως συνήθως
έξω απ' το ίδιο αναρρωτήριο, στον ίδιο δρόμο εδώ κοντά
και βλέπω άλλο ένα κεφάλι, να περιμένει στο παράθυρο ψηλά
έτσι όπως καθόταν πάντα εκείνη
στην ξύλινη καρέκλα της, να περιμένει όποιον να' ναι,
τότε τα πάντα γίνονται. Ξέρω μονάχα
ότι σε δερματόδετα τετράδια έγραφε κάθε βράδυ
ότι κανείς δε φάνηκε. Θυμάμαι, φυσικά, τα δάχτυλά της
που αγκιστρώνονταν σφιχτά γύρω απ' τα δικά μου,
όμως και σήμερα ακόμα δε θα πω
πόσες φορές απέφυγα το δρόμο τούτο
όπου εκείνη απλά συνέχιζε να ζει, σαν ζαρωμένο σύκο,
και μας ξεχνούσε, έτσι κι αλλιώς.
Επισκεπτόμουν το φιλί το μαραμένο,
έσκυβα να της ξανακάνω τα χατίρια,
τη μουχλιασμένη της περούκα να χτενίσω και
να αναγκάσω την αγάπη να διαρκέσει.
Τώρα είναι πάντα πεθαμένη, τα δερματόδετα τετράδια
μου ανήκουν.
Σήμερα βλέπω το κεφάλι να κινείται,
σαν άγγελος βλογιοκομμένος, σ' εκείνο το παράθυρο ψηλά.
Τι κάνει αυτό το κεφάλι που περιμένει; Μοιάζει ολόιδιο.
Θα σκύψει να με δει όπως γυρνώ να φύγω;
Νομίζω πως το ακούω να μου φωνάζει
όμως κανείς δεν φάνηκε, κανείς δεν φάνηκε.
Από την σελίδα της Δήμητρας Σταυρίδου
http://theannesextonblog.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου