Ποιος νικούσε το πρόσωπο που για να δεις μισόκλεινες τα μάτια
Τέτοιο ανέβα θεϊκό από μίλια κοράλλια
Στα τρεμάμενα τα σκουλαρίκια κομματάκια θάλασσας
Η Κιλικία η μακρινή μελαχρινή χωρίς γιασμάκι
Και το χρυσαφένιο φτυάρι που άδειαζε μες στους ουρανούς
την άμμο
Μια Δευτέρα πρωινή και χτύπησε τ’ όστρακο
Είδαμε να τινάζονται βέργες ήλιου και η Πεντάτευχος
Επάνω στα νερά μα ο έρωτας φάνηκε στα γείσα
Είναι αυτός που νικούσε και σε μάγουλο εννύχευε την ώρα που
Από τ’ αρτεσιανά των υακίνθων μόσχος
Ολονύχτιος έφτανε και τη φρέσκια ζέστη με κουβάδες
Περιχυόταν η θάλασσα γυμνή σαν ένα μόνο διαμάντι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου