ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΗΚΗ

Ανοίγω την παλιά σκουριασμένη πόρτα.



Ότι ζήσαμε ως εδώ δεν χωρά σε καμία κλεψύδρα.



Αντιστεκόμενοι καιρό τώρα μ΄ ένα δικό μας τρόπο



στη σιγουριά ότι η σκέψη του ενός βρίσκει καταφύγιο



στην αγάπη του άλλου, ενωμένοι μ΄ ένα παράδοξο τρόπο



σαν δίδυμοι που αν και ο ένας αγαπά τον ήλιο



καιο άλλος τη σελήνη συνυπάρχουν αρμονικά



στη διαδοχική εναλλαγή φωτός και σκοταδιού.



Θυμάσαι εκείνη την εκδρομή στην Βαλτική;



Από ένα πέτρινο εγκαταλελειμμένο φυλάκιο



αντικρίσαμε τη θάλασσα. “Ο ίσκιος σου σημαδεύει



το πάτωμα”, μου είπες. “Ισορρόπησε. Προσπάθησε



ν΄αντικρίσεις την πραγματικότητα όπως είναι”.



Τα συρματοπλέγματα είχαν θαφτεί στους αμμόλοφους



ναοί της σιωπής. Απίστευτο πόσο εύκολα ξεχνά



ο άνθρωπος. Έξω από το χρόνο μπορεί κάποιος



να φανταστεί έναν άυλο κόσμο, όμως εδώ υπάρχει



ένα γαλάζιο βασίλειο πάνω από τoκεφάλι μας.



Ακίνδυνος, με παιδική αφέλεια στρέφω το βλέμμα



στοπαγωμένο χώμα. Η ευτυχία επιδιορθώνει τις ατέλειες



του γεμάτου γωνίες χώρου



ένα κομμάτι ουρανός προσγειωμένος κάτω από το λόφο.



Αυτός που πολεμά να διυλίσει την μνήμη μου



να αφαιρέσει τον τρόπο να αναδημιουργήσω



σβησμένα αισθήματα, δεν θα νικήσει.



Από:   http://toparathyro.wordpress.com/