"η μικρή σχιζοφρενής μου μέλισσα ανάμεσα σε δύο χρόνους"

όλα είναι έρωτας ή τίποτα δεν υπάρχει.

τεντώνομαι σ’ αυτή την ακραία

διατύπωση, που είναι ο εαυτός μου.

ο εαυτός μου ακραίος.

εξαπολύομαι στον εαυτό μου.

(έχω ήδη γράψει τη λέξη τρεις φορές.)

διαλεκτική εδώ πουθενά.

θέση / αντίθεση / σύνθεση κτλ

οι γνωστές προκείμενες

1. όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί

2. ο Α. είναι θνητός

3. ο Α. είναι άνθρωπος

η φιλοσοφία παλιά όσο ο κόσμος.

όμως εγώ είμαι καινούργια, είμαι μόνο

ο εαυτός μου.

η γλώσσα κατά τ’ άλλα μια μπαμπέσικη είναι

πλάνη.



θα με βρεις καταπρόσωπο ή δεν θα με βρεις ποτέ.

καρδιά μου, αν άλλο δεν αντέχεις, στείλε καλύτερα ένα γράμμα.

να ’ναι δακρύβρεχτο, να εξημερώσεις την τίγρη.

να ’ναι ψεύτικο — γιατί την ξέρεις,

κάποιον θέλει να σκοτώσει, και χαιρετίσματα.



το θυμό μου, παρακαλώ, σταυρώστε.

αν ήθελα να δείξω πώς ένα εγώ, εγώ-εγώ σβήνω

θα αφάνιζα τον εαυτό μου στις λέξεις.

η μορφή ως δείκτης του περιεχομένου ποίηση — γνωρίζω.

είναι είτε ένα σπασμένο μπουκάλι είτε μια γυάλα ασφυκτική και

τοσοδούλα. όλα αυτά τα πράγματα είναι γεμάτα από εγώ.



είμαι.

μόνο γιατί εσύ ήσουν

φασίστας.

μόνο γιατί σ’ αγάπησα τόσο που

για την αγάπη τώρα ντρέπομαι.

αυτό το δεύτερο πρόσωπο

(που λέω προκείμενη)

απουσιάζει και έτσι επιτρέπεται να

επινοώ τον εαυτό μου σε μεγέθυνση.



σε δύο μέρη και ολόκληρη είμαι.

ας πούμε διαλεκτική:

μέρος πρώτο Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

μέρος δεύτερο ΕΓΩ

το συμπέρασμα ΔΙΚΟ ΜΟΥ

γιατί στη γλώσσα η αλήθεια καίει.

ας πούμε, ένα πρόσωπο που υπήρχε, τώρα δεν είναι:

όλοι οι άνθρωποι ήταν θνητοί 3.

ο Α. ήταν θνητός 2.

ο Α. ήταν άνθρωπος 1.



έτσι εξηγείται πώς τους παίρνει όλους το ποτάμι.

στην αλήθεια είναι η γλώσσα καίει.