Η επιστροφή της Λίληθ (αποσπάσματα)

«Οι αγριόγατοι θα συναντήσουν τις ύαινες• δαίμονες τράγοι θα αλληλοπροκαλούνται.
Εκεί, επίσης, η Λίληθ θα εγκατασταθεί και θα βρει τόπο ανάπαυσης»

Ησαΐας, 34/12-14

***

Στις εφτά γυναίκες που ζούνε μέσα μου

Εγώ είμαι η Λίληθ, η θεά της διπλής νύχτας, που επιστρέφει από την εξορία.

Εγώ είμαι η Λίληθ, η γυναίκα μοίρα. Κανένα αρσενικό δεν διαφεύγει από την τύχη μου και κανένα αρσενικό δεν θέλει να δραπετεύσει.

Εγώ είμαι η Λίληθ, τα δυο φεγγάρια. Το μαύρο συμπληρώνει το άσπρο, γιατί η αγνότητά μου είναι ο σπινθήρας της κραιπάλης, και η εγκράτειά μου, η απαρχή για ότι δυνατό. Είμαι η γυναίκα-παράδεισος, που διώχτηκε από τον παράδεισο, η πτώση-παράδεισος.

Εγώ είμαι η παρθένα, το αόρατο της ξεδιαντροπιάς, η μητέρα-ερωμένη και γυναίκα-άντρας. Η νύχτα, καθώς είμαι η μέρα, η δεξιά πλευρά, καθώς είμαι η αριστερή, και ο νότος, καθώς είμαι ο βορράς.

Εγώ είμαι η γυναίκα – συμπόσιο και οι καλεσμένοι του συμποσίου. Μου έδωσαν το όνομα, φτερωτή μάγισσα της νύχτας και θεά του πειρασμού και μ’ αποκαλούν αγία προστάτη της ελεύθερης ηδονής. Απελευθερώθηκα από τη μητρότητα για να γίνω η αθάνατη μοίρα.

Εγώ είμαι η Λίληθ με τα άσπρα στήθη. Ακαταμάχητα είναι τα θέλγητρά μου γιατί τα μαλλιά μου μακριά και μαύρα και βουτηγμένα στο μέλι τα μάτια μου. Ο θρύλος λέει, ότι φτιάχτηκα από το χώμα για να γίνω η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, αλλά δεν υποτάχτηκα.

Εγώ είμαι η Λίληθ, που γύρισα από τη φυλακή της άσπρης λησμονιάς, λιονταρίνα του αφέντη και θεά των δυο φεγγαριών. Μαζεύω σ’ ένα κύπελλο – αγγείο, ότι δεν μπορεί να μαζευτεί και το πίνω καθώς είμαι και η ιέρεια και ο ναός. Δεν αφήνω σταγόνα για κανέναν, από φόβο, μη νομίσουν πως χόρτασα. Συνουσιάζομαι και αναπαράγομαι για να φτιαχτεί η γενιά μου, σάρκα από τη σάρκα μου, και τότε σκοτώνω τους εραστές μου, για να ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτούς που δεν με γνώρισαν ακόμη.

Εγώ είμαι η Λίληθ, η γυναίκα – δάσος. Δεν γνώρισα την ελπιδοφόρα αναμονή αλλά συνάντησα λιοντάρια και αληθινά κτήνη. Γονιμοποιώ όλα τα εξαρτήματα του σώματός μου για να υφανθεί το παραμύθι. Τρώω το σώμα μου για να αποφύγω την πείνα, πίνω το νερό μου για να μη διψάσω. Οι μπούκλες μου είναι μακριές για το χειμώνα και οι βαλίτσες μου χωρίς πάτο. Τίποτα δεν σβήνει τις επιθυμίες και τίποτα δεν τις ικανοποιεί, και επιστρέφω να γίνω η λιονταρίνα της χαμένης γης.

Είμαι ο φύλακας του πηγαδιού, το σύνολο των αντιθέσεων. Τα φιλιά στο σώμα, πληγές αυτών που προσπάθησαν. Από τη φλογέρα ανάμεσα στους μηρούς φτιάχνεται το τραγούδι μου και από το τραγούδι ρέει κατάρα, νερό πάνω στη γη.

Εγώ είμαι η Λίληθ, η ξελογιάστρα λεονταρίνα. Το χέρι κάθε ανύπαντρης, το παράθυρο κάθε παρθένας. Ο άγγελος της πτώσης και η συνείδησή του ελαφρού ύπνου. Κόρη της Δαλιδά, της Μαρίας Μαγδαληνής και των επτά νεραϊδών. Από τη λαγνεία μου, βουνά αναδύονται και ποτάμια ξεκινούν. Γυρνάω να πληγώσω με τα νερά μου το πέπλο της αρετής και να τρίψω με την αλοιφή της αμαρτίας τις πληγές της στέρησης.

Από τη φλογέρα ανάμεσα στους μηρούς το τραγούδι μου φτιάχνεται
Και από τη λαγνεία μου στιχάκια ξεκινούν
Πως να μην έρχεται πλημμυρίδα
Κάθε φορά που ένα χαμόγελο λαμπιρίζει ανάμεσα στα κατακόρυφα χείλη μου;
Γιατί η πρώτη και η τελευταία
Η παρθένα εταίρα
Η φοβισμένη άπληστη
Η λατρευτή περιφρονημένη
Και η ντυμένη γυμνή,

Γιατί είμαι η κατάρα πριν από το συμβάν, η εξαφανισμένη αμαρτία από τις έρημους, όταν εγκατέλειψα τον Αδάμ.

Περιπλανιέται εδώ και εκεί, θρυμματίζει την τελειότητά του.

Τον κατέβασα στη γη και άναψα γι’ αυτόν το λουλούδι της συκιάς.

Εγώ είμαι η Λίληθ, το μυστικό των επίμονων χεριών. Ανοίγω το δρόμο, ξεσκεπάζω όνειρα και ξεγυμνώνω τις πόλεις του ανδρισμού για τον κατακλυσμό μου. Δεν συγκεντρώνω στη κιβωτό μου τα δυο δείγματα από κάθε είδος, αλλά γίνομαι και από τα δυο, ώστε το φύλο να καθαρίσει από κάθε αρετή.

Εγώ, ο στίχος του μήλου. Βιβλία γράφτηκαν για μένα, έστω και αν δε με διάβασες. Είμαι ο ασυγκράτητος πόθος, η αποστάτης σύζυγος, η ικανοποίηση της λαγνείας που φέρνει τη μεγάλη καταστροφή. Το πουκάμισο μου, παράθυρο στην τρέλα. Όποιος και αν με ακούει, αξίζει να πεθάνει, όποιος και δεν με ακούει, θα σκοτωθεί από τις ίδιες του τις τύψεις.

Δεν είμαι το πεισματάρικο άτι, μάλλον η κατάρρευση της τελευταίας λύπης.

Εγώ είμαι η Λίληθ, ο λάγνος άγγελος. Του Αδάμ το πρώτο άτι, διαφθορέας του Σατανά. Η σκιά του καταπνιγμένου σεξ και η πιο άγρια κραυγή του. Δειλή, ως νύμφη ηφαιστείου, ζηλιάρα ως όμορφη μανία της διαστροφής. Ο πρώτος παράδεισος δεν μπόρεσε να με κρατήσει. Εκδιώχθηκα, για να σκορπίσω στη γη τη σύγκρουση, για να διευθετήσω στο κρεβάτι τα ζητήματα των υπηκόων μου.

Εγώ μοίρα των σοφών και θεά της δίδυμης νύχτας. Ένωση του ύπνου και της αφύπνισης. Εγώ, ο ποιητής – έμβρυο, χάνοντάς με κέρδισα τη ζωή μου. Γυρνάω από την εξορία για να γίνω η σύζυγος των επτά ημερών και η στάχτη του αύριο.

Εγώ είμαι η ξελογιάστρα λιονταρίνα. Γυρνάω να πετσοκόψω τους φυλακισμένους και να κυβερνήσω τη γη. Γυρνάω να θεραπεύσω τα πλευρά του Αδάμ και να ελευθερώσω τους άνδρες από τις Εύες τους.

Εγώ είμαι η Λίληθ, επιστρέφω από την εξορία για να κληρονομήσω το θάνατο της μάνας που γέννησα.

Απόδοση στα Ελληνικά: Δημοσθένης Αγραφιώτης



Joumana Haddad (1970) ποιήτρια, δημοσιογράφος, μεταφράστρια, γεννήθηκε και ζει στη Βηρυτό του Λιβάνου. Εργάζεται ως λογοτεχνικός δημοσιογράφος για την εφημερίδα του Λιβάνου An Nahar και έχει δημοσιεύσει μέχρι τώρα πέντε ποιητικές συλλογές: «Χρόνος για ένα όνειρο», Βηρυτός (1995), «Πρόσκληση σ’ένα μυστικό δείπνο», Βηρυτός (1998), «Δυο χέρια στο χάος», Βηρυτός (2000), «Δεν αμαρτάνω αρκετά», Κάιρο (2003) και η «Επιστροφή της Λίληθ», Βηρυτός (2004) και που έγινε θετικά δεκτή από τους κριτικούς. Δυο ανθολογίες ποιημάτων της δημοσιεύτηκαν πρόσφατα• η πρώτη στα πορτογαλικά, στη Λισσαβόνα και η δεύτερη στα ισπανικά, στο Καράκας. Μιλάει επτά γλώσσες και έχει δημοσιεύσει αρκετά έργα σε μετάφραση μεταξύ των οποίων μια ανθολογία σύγχρονης λιβανέζικης ποίησης στα ισπανικά, (Μάλαγα της Ισπανίας). Αυτή τη περίοδο προετοιμάζει μια συλλογή με διηγήματα.

Η ιστοσελίδα της: www.joumanahaddad.com