ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΟΤΕ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΟΥ

Εκεί που άλλοτε τα νερά του προσώπου σου
Πηδούσαν στις προπέλες μου, ο στεγνός ίσκιος σου φυσάει9,
Το μάτι του νεκρού βασίλεψε·
Εκεί που άλλοτε οι νηρέες μέσ’ από τους πάγους σου
Ξεπρόβαλλαν το κεφάλι, ο στενός άνεμος κάνει τιμόνι
Μέσ’ από αλάτι, αυγά ψαριών και ρίζες.

Εκεί που άλλοτε οι πράσινοι κόμποι σου βύθιζαν τους αρμούς τους
Στο αυλάκι της παλίρροιας, τώρα
Ο πράσινος ξεδιαλυτής
Με λαδωμένα τα ψαλίδια του και κρεμαστό μαχαίρι
Κόβει σύρριζα τα κανάλια σου
Και τα υγρά φρούτα.

Αόρατες τώρα, οι παλίρροιες σου
Πλημμυρίζουν κλίνες ερωτικές των φυκιών·
Το φύκι του έρωτα ξεραίνεται·
Και γύρω ολόγυρα στην πέτρα σου ίσκιοι
Παιδιών, μέσ’ από τα κενά τους,
Ικετεύουν τη θάλασσα των δελφινιών.

Στεγνή σαν τάφος, τα χρωματιστά σου βλέφαρα
Δεν θα σφαλήσουν όσο η μαγεία κυλάει
Σοφή σε γη και ουρανό·
Θά ’χεις κοράλλια στις κλίνες σου,
Και θά ’χεις φίδια στις παλίρροιες σου,
Ωσότου να πεθάνουν όλες οι θαλασσινές μας πίστεις.


Μετάφραση: Λύντια Στεφάνου.