IOYΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ/ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Δεν έχει άλλη δεν έχει άλλη εξόν από σένα ομιλία.

********

ΜΠΛΕ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Ξυπνούν τα βράχια και με λίγο μάραθο στην κορυφή τους
Νίβουν οι άνεμοι.Πρωί μιας από πριν χλωμής
χαλκογραφίας
Τα δάπεδα κοιτούν κατάματα μέσ΄από της θαλάσσης
τις ψηφίδες
Λείο και στρογγυλό τ΄Αβάθυστο τα βότσαλα του
Βαγιανού
Και με τη μόνη εκκλησούλα η Σύρνα
Τινάζεται στον ύπνο της η γη κι ανώνυμα σκορπά μικρά
Ζωάκια να βοσκήσουν.Μίλια μετρούνε πλοηγοί κι εσύ
Βουτάς τα πόδια σου στο αχανές γαλάζιο της ανάσσης
το χτένι πάρε το
Τρεις όρμους που έσμιξε και τρεις χρησμούς
Τον μαύρο τον τραχύ τον αργοπορεμένο.Που εδώ
ονομάζουνε Γυαλί
Και κλέινουνε τα βλέφαρα εργάτες νέοι ενώ ακόμη πελεκάνε
Φως σ' ένα λευκό διάτρητο γύρω παντού ορυχείο.Ηχώ
Από τέσσερα κοφτά καράβια που΄τανε νησιά
Και τώρα μες στο μέλλον μεταφέρουν κοβάλτια μπλε
Μπλε των παιδιών βαθύ της νύχτας μπλε
μπλε του Οδυσσέα.

********

Ξέρει του πόντου ο νους μου λες και γαλουχεί τα πλοία.


********

ΕΡΧΟΥ

Κι ο ύπνος του ύπνου πιο σιωπή
Των ουρανών χωρίζοντας το αίμα
Νερά εδώ παντού μιας κόκκινης
Βροχής τις παπαρούνες τους
Μασώντας σοφοί και νέοι με μάτια
Πράσινα
Χτίζουν σιγά σιγά τη νύχτα
Δωμάτιο κλειστό σε διπλωμένο μέσα
Μαντιλάκι τετράγωνο σαν άρτος
Μοιράζεται η ζωή ψυχή ψυχή
Με τα συλλαβογράμματά της
Φωλεά προσηλωμένος έχιδνα να μη σε χάσω
Έρχου.

*******

Βράδυ
Και η ζωή κρατιέται από τη μνήμη της σαν ψιττακός
από μια λέξη.


*******

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

Ευθεία
Δεν έχει τέλος το τέλος.Ακατάπαυστα επιστρέφοντας
Η αρχή η πρώτη φορά που σ΄αναγνώρισα μέσα σε ύπνιο
Μεσημέρι.Δύτες ενός κατά φαντασίαν κυανού που αυτό
μόνον
Υπάρχει κρατούν από τα γένια του Πριάμου τη ζωή
Θρυμματισμένοι που όλο και κάτι πιο πολύ τους λείπει
Απορούν μέσα στις καρποδόχες οι άνθρωποι και
Φωνές των ερειπίων κενές καμάρες συσστέλλοντας
Το εκεί φως
'Ενα βήμα σου σε σταματά η μία και αναπάντεχη πάντοτε
αλήθεια.
Ευθεία.Δεν έχει τέλος το τέλος.



********

Λευκή
Απέραντη των ονομάτων μοναξιά που δεν αποκρίνονται.


********

ΕΥ-ΑΓΓΕΛΟΣ

Ομως εσύ γεννήθηκες για να με υπάρχεις
Ευανάγνωστα τα βράχια και τα ονόματα
Υποβάλλοντας όπως άνεμος κυανός την αλήθεια
Με δεμένα τα σύμφωνα τα μαλλιά μου
Σιωπές τα κουκάκια τους σπάζοντας
Φείδες κατεβατές εως τη νύχτα εως το
Που να μ΄αγκαλιάσεις ανοίγοντας
Μια από την αρχή νοσταλγία για σένα.


Αλλού αλλού να κοιτάζω και κατάματα να σε βρω.

[αποσπάσματα από το βιβλίο ΕΥΧΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙ,εκδ.Υψιλον/βιβλία,1997]


Από: 
http://varelaki.blogspot.gr/2012/07/ioy.html