Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΠΤΡΩΝ

Να κοιτάζεσαι στου ύπνου τους καθρέφτες

κι αν δεν τους βρίσκεις

να τους δημιουργείς

σηκώνοντας το δάκτυλο της Θείας Πρόνοιας

Έτσι κι αλλιώς

πίσω από το είδωλό σου

πάντα ακολουθεί το μέλλον γεγονός



Ό,τι συμβαίνει

-καιρό τώρα γνωρίζεις-

πως είναι γραφτό να σου συμβεί

γι’ αυτό

ονόμασέ το πεπρωμένο αδιαφορώντας

αλλιώς

ευλόγησέ το

ανάβοντας ένα κεράκι στις άδειες εκκλησιές του αιώνα σου

ψέλνοντας μια ευχή υπέρ αυτού

που εσύ επιθυμείς



Κι όταν κοιτάς

δίχως να αναγνωρίζεις το πρόσωπό σου

χώρεσε τό μακρύ σου σαγόνι στη χαραγμένη σου χούφτα

νιώθοντας το γένι που σκληραίνει

για να θυμάσαι:

πως ακόμα και στο όνειρο

ο ένοχος πάντα θα γερνά

αλλιώς ο χρόνος

θ’ αφήνει τα ίχνη της ανάμνησης

γράφοντας τις άδειες σελίδες της ιστορίας σου

με το δικό του τρόπο



Όπως και να το κάνεις

είτε κοιμηθείς όλον τον αιώνα

είτε μια στιγμή του μόνο

έχεις πια την κακή συνήθεια να ονειρεύεσαι

ταξιδεύοντας

στην κοιλάδα Μπαγλίντερε της Καππαδοκίας

ενδιαιτώντας στα κωνικά τζάκια των νεραϊδών

ή στο κέντρο του ιριδίζοντος πυθμένα της λίμνης Γέλοουστοουν

με μάτια θολά,

αιματέρυθρα,

και σταματημένα

σαν τα μάτια των αγαλμάτων

που στηρίζουν την οροφή

του διαδρόμου των κατόπτρων στον Παράδεισο˙

και όπου αποκεί,

οδηγείται,

ο μόνος,

ο απελπισμένος

και

ο ερωτευμένος

στην Κόλαση.