ΠΟΙΟΥΣ ΕΚ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Στον Μιχάλη Καρδαμίτση


Κορνάρο, Σολωμό και Κάλβο ή Βάρναλη – όχι!
Καβάφη, Ρίτσο, Ελύτη, Παλαμά, Εμπειρίκο,
Καρούζο, Γκάτσο κι Εγγονόπουλο (…τα εν οίκω
κ α ί εν δήμω;…) μήτε! Τον Σε-φέ-ρη; Μπάαα! Αν τό ’χει
η μοίρα σου γραμμένο πάντα σε μια κώχη
να ζεις με στριμωξίδι, Λειβαδίτη ή Νίκο
Γαβριήλ Πεντζίκη, αι!, ζήλευε! Γι’ αυτό, έιντε σήκω,
ποιητή μου, μην απέχεις! Άει πιάσ’ την απόχη
ψαριά να βγάλεις ζηλευτή – σιτάρι και ήρα
να βάλεις χώρια. Ζήλευε όσους τά ’χουν λίμπα
στη γλώσσα κάνει και άνω-κάτω! Νομοθέτη-
σε με την τρέλα που διοικούσε τον Φιλύρα
σε σύμπαντα λοξά, σπασμένα αλά Σκαρίμπα:
βρες το σκυλάκι το κανίς του Λογοθέτη!

Μιχάλη, μη χαλάς σταγόνα σάλιο
διαμαρτυρόμενος! Για ζήλεμα είπα
εγώ, όχι για θαμάσματα! Μια τρύπα
θ’ ανοίξω στο νερό – θαυμάζων… Κάλλιο,
λέω, να ζηλεύω πιο αχαμνά μεγέθη,
χυμούς του λόγου που από ύλες φίνες
χιμούν και καλοσκάβουνε με αξίνες
που ή νόμω αξιώθηκαν ή/και έθει.


Μεγάλοι οι πρώτοι και τρανοί, πλην όμως
οι τρεις του τέλους (και δυο-τρεις άλλοι
της ρίμας επιβήτορες) καβάλη-
σαν ό,τι απαγορεύει ο γλωσσονόμος
και, αφού του λόγου ετράνεψαν τ’ αρχίδια
εξόρυξαν χρυσό κι από σκουπίδια.