ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ

 

Κάθε πρωί τη στήνει σιωπηλά

και με κοιτά απ’ τον καθρέφτη

δειλά τον πιάνω κάτω απ’ το νερό

 

Πυρωμένο μυρίζει το δέρμα του στον ήλιο

τον σκεπάζω, τον φροντίζω

φαντάζομαι τα χρόνια μου μαζί του

μόνο μ’ αυτόν – το πιο τρομακτικό

 

Τον φοβάμαι, τον παρηγορώ

μα σίγουρα εντέλει

παρ’ όλη την συν-πάθεια

τον μισώ

και πάντα το πιο δύσκολο

της γοητείας του να διαφεύγω

Θέλει μεγάλη προσοχή
μην ταυτιστώ μαζί του